Oei, het is alweer een half jaar geleden na mijn berichtje boos… In de tussentijd heb ik zoveel waar mogelijk aan mijzelf gewerkt, keuzes gemaakt, zijn er weer dingen gebeurd en ben ik al met al nog steeds met mezelf aan het werk. In dat opzicht ben je dan ook nooit uitgewerkt of uitgeleerd als het om jezelf gaat. Een update over hoe het inmiddels gaat…
Stichting
In de vorige blog liet ik al weten heel erg boos te zijn om een vrijwilliger in de stichting. Inmiddels zijn dan ook wel beslissingen gemaakt, waarbij de keuze is gemaakt door mij (minder professioneel, maar vooral uit emotie) om afscheid te nemen van de vrijwilliger. Er was zo’n vertrouwensbreuk, dat ik niet langer wilde dat ze bij ons werkzaamheden deed. Ook in het gesprek waren er wederzijdse verwachtingen die niet waargemaakt zouden kunnen worden. In de tussentijd zijn we weer verder met de stichting en gaan we ook binnenkort samenwerken (zoals het lijkt) met een groupbuying site om zo vooral de naamsbekendheid te vergroten. Daar heb ik dan later deze week een afspraak mee om dit nader te bespreken. Vervolgens zullen we moeten kijken hoe het later gaat met de stichting, daar we in onze vorige opleidingsgroep 6 masseurs hadden in de start, maar door verschillende redenen zijn er slechts 2 over. Er zijn dan ook wel de nodige zorgen over.
Opzegging werkgever
In de tussentijd heb ik voor mijn werk als begeleider thuis/huishoudelijk medewerker na toch wel enige strijd opgezegd per 12 november. Het heeft mij daarin wel rust gegeven omdat ik niet zo zeer mijn beschikbaarheid tussen twee werkgevers moest opsplitsen. Dit ging niet geheel zonder slag of stoot, want vanuit de oude werkgever werd de druk opgevoerd, zij wilden eigenlijk meer dagen in beschikbaarheid (meer dan 2 dagen) voor slechts een overeenkomst van 10 uur. Ik moest binnen uiterlijk 3 werkdagen na een gesprek van mijn leidinggevende en diens leidinggevende uit de directie laten weten wat ik zou doen. Dit leidde tot mijn besluit om bij mijn stagebedrijf cq. nieuwe werkgever te vragen naar de mogelijkheden, waar ik ook onder contract naast mijn stageovereenkomst kon gaan werken. Zo gezegd, zo gedaan en heb ik de arbeidsovereenkomst bij mijn vorige werkgever opgezegd. Echter niet helemaal zomaar… Want ik had conform de CAO’s vanaf 2016 van de werkgever nog reistijd uitbetaald moeten krijgen, wat helaas niet gedaan werd. Via mijn vakbond (CNV) heeft dat uiteindelijk geleid tot enige juridische heen en weer gemail en wilden we de stellingname die blijkbaar voor verschillende werkgevers bij de thuiszorg zo onduidelijk is, bij de rechtbank naar voren brengen. Uiteindelijk heeft mijn vorige geschikt en het gevraagde bedrag inclusief rente en boetes zoals de wet dit hanteert bij een te late betaling van loon, uitbetaald zonder rechtzaak. Ik weet echter van mijn collega vakbondsconsulent (FNV) bij mijn oude werkgever dat ook de FNV bezig zou zijn met stappen. Het zou wat dat betreft fijn zijn voor de hele sector dat er definitief duidelijkheid komt over de alinea’s die gaan over reistijd tussen cliënten in de thuiszorg.
Werken in de verzorging
Inmiddels werk ik dus eigenlijk alleen maar in de verzorging bij een werkgever, of eigenlijk: ik zit volop in mijn leerproces. Eigenlijk ben ik vooral heel erg aan het werken in mijn persoonlijke ontwikkeling de afgelopen maanden en heb ik helaas wat tegenslagen moeten ervaren, of tegenslagen… Het zijn wat pittige dingen waar ik een weg in moest vinden. Ik heb er hoe dan ook wel wat van geleerd. Zo heb ik een hele lange tijd over mijn eigen grenzen heen laten lopen, het is uiteindelijk ook vooral geëscaleerd bij de cliënt (ik kom hier inmiddels niet meer) door het dwarsliggen van de partner… Maar uiteindelijk heeft de escalatie en de weg er naar toe mij wel dingen gebracht, zoals dat ik eerder merk dat mensen bij mijn grenzen komen en dan ook al eerder de grenzen aan geven. Wat mij ook echt geraakt heeft, is dat ik op een bepaald moment van seksuele intimidatie werd beschuldigd bij een cliënt. Wat mij nog wel het meest boze maakt, was dat de betreffende (inmiddels ex-)collega niet aan hoor en wederhoor had gedaan. De cliënt had namelijk het een en ander beweerd, wat totaal niet was voorgevallen en bewijs het dan maar eens. Zeker met de nieuwe wetgeving, waar ik me in de tussentijd al in verdiept had, las ik al dat ik zou moeten bewijzen dat het niet gebeurd was. En hoe zou je dat in godsnaam moeten doen? Eigenlijk lukt dat niet. Gelukkig is bekend bij mijn leidinggevende en vaste collega’s hoe de cliënt is en dat de cliënt wel vaker wartaal heeft of verhalen door elkaar haalt uit het nu en het verleden. Zo ook bij mij, waarbij mijn figuur lijkt op het figuur waar de cliënt een traumatische ervaring mee heeft gehad. Dit bleek na enkele weken waarbij mijn leidinggevende in gesprek is geweest met de cliënt. Al met al wat slopende weken, maar vooral erna is het ook niet makkelijk geweest om terug te komen bij de cliënt. Want wat doe je bij iemand die dingen beweerd (of in dit geval, mij beschuldigd van dingen) die niet gedaan worden en hoe neem je dan nog iemand zijn of haar klachten serieus. Het was nogal een strijd en daarmee ook wel een ontwikkeling. Momenteel ben ik ook wel heel hard aan het werk om verschillende zaken eigen te maken en heb ik ook hulp gezocht.
Help!
De hulp die ik in eerste instantie heb gezocht heb ik dan gevonden via de praktijkondersteuner GGZ bij de huisarts. Eigenlijk was het een prima eerste stap om even weer de boel op een rijtje te krijgen, zekerheid te krijgen en even te horen dat ik het goed heb gedaan met wat ik heb gedaan. Dat heeft ook wel een stukje balans gegeven in eerste instantie, maar op een bepaald moment merkte ik dat ik toch vast zat / niet verder kwam. Ik heb dan ook de praktijkondersteuner gevraagd naar een verwijzing, omdat ik toch wel het idee heb dat mijn problemen die ik ervaar, zoals het verstijven/bevriezen wanneer iemand (verbaal) fel naar mij is of wanneer ik ergens spanningen voel in een huis. Vandaag heb ik daarbij mijn eerste afspraak gehad bij de basis GGZ en in plaats van alleen de angst van falen zoals ik dacht, dekt het volgens de psycholoog eigenlijk onvoldoende de lading. Voor nu word de hypothetische diagnose (die wellicht in de loop van de gesprekken word bijgesteld) gesteld op een sociale angststoornis waar we de komende sessies mee bezig gaan. Daarnaast heb ik ook aangegeven dat ik graag samen met de psycholoog erachter wil komen waar de grondslag precies ligt zodat ik het kan begrijpen en er ook naar kan handelen. Juist voor in mijn (toekomstige) werk is dat iets wat als erg belangrijk is, zodat ik het negatieve (de spanning of stress) ook kan gebruiken naar een positieve situatie.
Samen wonen
Nog een verandering in het leven… Ik ga samen wonen met mijn vriendin. We waren al heel veel samen (ongeveer 3/4 nachten per week), maar nu doen we het voor het echie… Vooral de verhuizing van Groningen naar Meeden (dorpje in Groningen) is eigenlijk al heel hard gegaan. Dit kwam met name voort omdat mijn vriendin maar niet kan wennen aan wonen in de stad en voor mij het woon-werkverkeer eigenlijk van Groningen naar Hoogezand of vanuit Meeden naar Hoogezand precies hetzelfde is. Het is wat dat betreft de volgende fase in het leven. Het officieel samen wonen gebeurd naar verwachting in juni, daar mijn vriendin nu nog officieel in Duitsland woont en er verschillende formaliteiten geregeld moeten worden om terug te emigreren voor haar en haar auto ook mee te laten verhuizen/in te voeren. Al met al kost het voor haar iets meer tijd dan voor mij… Want voor mij was de verhuizing (mede doordat alle vloeren en wanden etc. zijn overgenomen) een kwestie van een weekje en tevens in de oude woning het verder kaal te trekken. Nu heb ik nog even vakantie van het werk en kan ik de verdere regeldingen doen, die al wel voor een groot deel rond zijn, maar toch, je zal altijd nog eens wat kleine dingen vergeten.
In elk geval, voor nu laat ik het er even bij… Tot de volgende blog. Wanneer die is, weet ik nog niet, maar dat zie ik dan wel.