Inmiddels ben ik alweer een beetje verder. Zo had ik gisteren een gesprek met de endocrinoloog over de nieuw ingezette weg. Maar daarnaast ben ik ook druk bezig met de ontwikkeling van mijn nieuwe eigen ik. Soms met een stap terug, maar momenteel voelt het toch alsof ik weer stappen in de juiste richting zet.
Lees verderGesprek met de endocrinoloog
Zo’n 10 dagen geleden had ik dan eindelijk het telefonisch doornemen van de uitslagen uit een urineonderzoek en een zeer uitgebreid bloedonderzoek. Ik kon van te voren al wel de bloedwaarden inzien, zo fijn dat dat tegenwoordig kan middels een app van het ziekenhuis. Ik kon me in die zin dan ook alvast wat voorbereiden op het gesprek met de endocrinoloog en ook al mijn bedenkingen over de testosteronsuppletie meegeven.
Lees verderHormoon gedoe!
Heb je het syndroom van Klinefelter, dan staat er vaak al één ding vast: je hebt een enorm gedoe met je hormonen. Ook niet zo gek, gezien dit toch wel in de aard van de aandoening ligt, maar het maakt het niet veel leuker erop. Voor de meesten onder de mannen met het syndroom van Klinefelter kiezen voor testosteron, een kleiner deel voelt zich toch meer vrouwelijk en kiest ervoor om de transitie aan te gaan om vrouw te worden. En er bestaat nog altijd een deel van de mannen met het syndroom die bewust ervoor kiest om géén hormonen te gebruiken.
Lees verderMijn sociale angststoornis
Ik heb lang getwijfeld, getwijfeld of ik dit wel moest gaan delen met de hele wereld, getwijfeld hoe mensen dan wel niet over mij zouden gaan denken. Inmiddels zijn we dan ook wel ruim een jaar verder sinds ik voor het eerst therapie kreeg. Ik heb wel veel geleerd, maar tegelijkertijd blijft het een angel in nieuwe situaties. De reden dat ik er nu toch over wilde schrijven, is omdat het misschien herkenbaar is voor anderen. Of het persé gerelateerd is aan het syndroom van Klinefelter, dat weet ik dan weer niet (PDD-NOS heb ik al wel vaker gehoord), maar des ter meer reden om het wel eens bespreekbaar te maken.
Lees verder
Jaarlijkse controlebezoek; Ziekenhuis vs. huisarts (deel 2)
In 2017 schreef ik het eerste deel met de vergelijking tussen de jaarlijkse controlebezoeken versus de huisarts die deze zorg overneemt. Inmiddels zijn we ook weer 3 jaar verder en kan ik toch wel stellen dat mijn beeld hier opnieuw in is bijgesteld. Of dit in positieve zin is? Daarover deze blog…
Lees verderWaarde(ring) van je diploma
Ik liet vorige week al weten geslaagd te zijn voor mijn diploma. Maar dat stelde ook de vraag, welke waarde word er uiteindelijk gelegd aan het diploma. Hoewel deze blog helemaal niets met het syndroom van Klinefelter van doen heeft, wilde ik mijn ervaring wél delen. Het is namelijk iets waar veel startende professionals mogelijk mee van doen hebben. In elk geval wanneer je, zoals ik, een zij-instromer bent in de zorg.
Lees verderGESLAAGD!
Ik vertelde al in mijn vorige blog dat ik druk bezig was met het examineren voor mijn opleiding tot verzorgende IG. Hoewel ik nu nog niet het officiële papiertje binnen heb gekregen (dit duurt naar verwachting nog enkele weken door de coronatijd), heb ik mij laatste resultatenoverzicht mogen ontvangen waaruit blijkt dat ik geslaagd ben voor de opleiding Verzorgende IG. Wow! Weer een stap vooruit.
Lees verderOntslag, afstuderen tijdens Coronacrisis en een nieuw begin
In mijn vorige blog vertelde ik al dat ik door mocht gaan naar de volgende fase van mijn opleiding. Ik had ook op dat moment gehoopt dat het nog kon gebeuren bij mijn stageplaats waar ik de rest van de opleiding ook heb gedaan. Echter nam mijn leidinggevende (en vertrouwenspersoon) ontslag, waarna er een aantal collega’s volgden. Daarbij deed het leerbedrijf ineens een verbod op het maken van examens op de werkplek. Dit deden ze onder het mom van dat er door Corona geen examens afgelegd mochten worden. In werkelijkheid een leugen: de overheid had namelijk al bepaald dat leerlingen in zorgberoepen juist wél moesten examineren. Het was voor het leerbedrijf meer een methode om mij te kunnen dwarsbomen.
Lees verderWeer een stapje verder…
In mijn vorige blog liet ik al de verschillende ontwikkelingen blijken. In de tussentijd is er ondanks eigenlijk de hele korte tijd toch wel veel gebeurd. Ik deel even mijn “rollercoaster” van de afgelopen 1,5 maand. Soms is het gewoon niet te beseffen wat en hoeveel er gebeurd. Dan is er even bij stil staan en delen van belang, althans: dat denk ik.
Lees verderDe ontdekking
Inmiddels is het syndroom van Klinefelter voor mij al een vaststaand feit geworden. Het leven gaat ermee door en ik merk op dit moment aan het syndroom van Klinefelter eigenlijk weinig confrontaties. Ja, er blijven dingen lastig, zoals dat ieder in je omgeving rond mijn leeftijd aan kinderen beginnen (spreken vaak ook van het willen van kinderen. Inmiddels gaat mijn leven verder en komen er ook andere ontdekkingen aan de gezondheid aan het licht. Hoe en wat? Daar gaat deze blog over!
Lees verder