Phoeh, alweer ruim een maand geleden dat ik voor het laatst een blog schreef. Eigenlijk heb ik het niet zo in de gaten dat de tijd zo vlot gaat, met
Phoeh, alweer ruim een maand geleden dat ik voor het laatst een blog schreef. Eigenlijk heb ik het niet zo in de gaten dat de tijd zo vlot gaat, met
Ja, dit is dan de 50e blog over het syndroom van Klinefelter en hoe ik deze meemaak. Het begon allemaal nadat ik besloten had het boek Ik en mijn Klinefelter
Natuurlijk, ik wist al een hele tijd dat ik “ooit” geopereerd zou worden. Daardoor had ik gelukkig al een flink aantal voorbereidingen getroffen, verschillende berichten al klaar gezet en waren
Misschien weet je het nog, op 21 maart jl. blogde ik hier de open brief naar minister Opstelten. In de tussentijd is er wel “iets” gebeurd, zo kreeg ik half
Eigenlijk is dat alles wat ik tegenwoordig nog zeg. Als iemand vraagt; “hoe gaat het?” is mijn antwoord “gaat zijn gangetje…” Of iemand daar genoegen mee neemt, ligt geheel aan
Alsof het nog niet genoeg is geweest, is het wederom wachten. Eigenlijk zit je op deze manier jarenlang in de wacht, hoezo zouden de wachtlijsten worden ingekort van het ziekenhuis?
Gisteren was het EIN-DE-LIJK zover: ik had een afspraak bij de chirurg, eigenlijk iets waar ik al sinds mijn afspraak met de endocrinoloog op 21 november naar uit had zitten