Alsof het nog niet genoeg is geweest, is het wederom wachten. Eigenlijk zit je op deze manier jarenlang in de wacht, hoezo zouden de wachtlijsten worden ingekort van het ziekenhuis? Ik merk er verdomd weinig van. Eigenlijk word continu het geduld op de proef gesteld en wat ik zelf erger vind, is dat ik niet zoveel op de langere termijn kan plannen; en dat is iets wat voor mij echt erg is: ik ben namelijk van mijn persoon uit, een gecontroleerd iemand, die graag plannen maakt en deze uitvoert. Maar nu zit ik dus in een situatie waarvan ik niet kan zeggen; volgende maand ga ik dit en dit doen. Zo heb ik een prijs gewonnen bij een loterij om een dagje naar Artis te gaan samen met mijn ouders en opa en oma. Maar is het verdomd lastig om dat nu gezamenlijk te plannen. Immers zou ik ook tegen die tijd al onder het mes moeten.
Het meest frustrerend van mijn kant is de vraag: wanneer? Vorige week kreeg ik een brief van mijn plastisch chirurg, of ik afgelopen dinsdag kon komen. Er stond in de brief een controle afspraak, maar verder kon niemand mij vertellen waarvoor ik nou eigenlijk moest komen. Daar zat ik dan dinsdag, bij de chirurg. Eerste vraag die ik kreeg; “Wat kan ik voor je doen?” Uhhh, je had mij opgeroepen, ik kreeg een brief van je toch? Hoezo is dan de vraag wat je voor mij kunt doen. Erg verrast door mijn antwoord, vroeg ze de collega of ze wou informeren bij de polikliniek. Ze vertelde me dat ze helemaal geen verzoek had gedaan en dacht dat ik een verzoek had gedaan. Nee, totaal niet! Eigenlijk was het een Jan LUL afspraak, waar ik me een kleine week zorgen om heb gemaakt van; ja, wat is het nou? Ik verwachtte immers geen afspraakbrief voor zoiets.
Uiteindelijk was de persoon die de afspraak had ingeboekt er niet, dus heeft ze nog even kort uitgelegd wat we gingen doen en vertelde ze dat een tweede chirurg gaat mee opereren. Een man die wat meer thuis is op het gebied van gender-operaties. Dit zijn operaties die gedaan worden als een man naar een vrouw wil veranderen of van een vrouw naar een man. In mijn geval weet deze chirurg dus iets meer over het verwijderen van vrouwelijk klierweefsel als gevolg van het syndroom van Klinefelter. Verder denkt ze erover dat ze me toch alleen de tepel laten zitten en vervolgens een ankervorm maakt, en van daaruit het klierweefsel weg haalt, omdat mijn tepels wel op gelijke hoogte zitten en zo het gevoel in de tepels wel behouden kan blijven worden. Tenslotte vroeg ik nog van; hoe lang moet ik blijven, en dat verbaaste me enigszins, is dat het een dagbehandeling is. De operatie zelf zal ongeveer 1,5 á 2 uur duren. Vervolgens mag ik nog een beetje uitmaffen en als het goed is, kan ik dezelfde dag nog naar huis, of in mijn geval, hotel mama voor de ultieme verzorging. Wel met een lading pijnstillers, maar ach, daar merk ik dan nog weinig van als je zo stoned als een garnaal bent daarvan.
Al met al vroeg ik tenslotte nog; wanneer ben ik dan eindelijk aan de beurt? Ik wacht immers al sinds december, dat ik op de wachtlijst sta, inmiddels is het alweer half maart. Eigenlijk is het sinds juni vorig jaar, het moment dat ik geen zaadcellen heb in mijn sperma, tot nu toe eigenlijk alleen maar wachten op wachten is… Eigenlijk ben ik wel klaar met het wachten. Maar ook daar kon de chirurg geen antwoord op geven. Wel heb ik over twee weken een afspraak met de anesthesist (specialist op het gebied van verdoving). Dat was dan volgens de chirurg erg gunstig, want dat betekent dat ik al verder in het traject ben. Na de afspraak is de ervaring dat je binnen 2,5 maand geopereerd word. Voor nu betekent dat dus over 2,5 maand. Zegt me eigenlijk nog steeds niets, maar goed, heb je iets van; nog 2,5 maand in onzekerheid zitten.
Ik legde de chirurg dus uit dat het voor mij heel belangrijk is dat ik het tijdig weet. Ik ben geen werknemer, maar zelfstandig ondernemer. Op het moment dat ik dus tijdelijk niet kan werken, moet ik daar iets meer acties voor ondernemen, dan bij een “normale” werknemer. Dus ze heeft nu extra op mijn verzoek een e-mail naar de planning gestuurd met het verzoek om mij tijdig in te kunnen lichten. Al heb ik al wel een actieplan klaar liggen voor mijn relaties, klanten en collega masseurs (waar ik tijdelijk naar kan doorverwijzen), moet ik dat plan wel tijdig kunnen inzetten. Een week of twee weken van te voren is namelijk net te kort. Ik ken namelijk ook klanten, die lezen niet dagelijks hun e-mail, net als sommige relaties van mij. Dan is een week of 2 weken gewoon heel erg krap. Dus ik hoop dat wanneer ik 27 maart bij de anesthesist ben, hij of zij mij inmiddels meer kan vertellen over de datum, zodat ik mij ook goed kan voorbereiden, immers ben ik werkzaam als masseur, en lijkt het mij niet heel verstandig om de borstspieren (die ik véél gebruik bij een massage), niet de dagen voor de operatie veel te belasten. Ik moet daarvoor denk ik wel wat dagen van te voren al afblokken, evenals na de operatie, net als het plan om het weer langszaam op te gaan pakken. Immers zal het ook wel wat raar voelen voor mijn eigen lichaam om het weer te gaan bewegen, alleen nu zonder borstvorming. Al met al is het nogal een planning, ook van mijn kant uit. Het is dus dan een stuk prettiger als je van te voren deze acties al kan uitzetten en vooral wat ik heel belangrijk vind: mijn klanten kunnen informeren. Want nu houd ik het vaag bij: “vanaf 1 mei”, omdat het mijn verwachting is, alleen is dus onzeker of het ervoor is of erna. Eerst werd namelijk gezegt ergens tussen 1 april en 1 juni, dus heb het toen op 1 mei gezet. Als ik het zo hoor van de chirurg, zou dat wel ongeveer gaan kloppen. Maar wederom… Is het afwachten…
1 thought on “Wachten, wachten, wachten….”