Eigenlijk is dat alles wat ik tegenwoordig nog zeg. Als iemand vraagt; “hoe gaat het?” is mijn antwoord “gaat zijn gangetje…” Of iemand daar genoegen mee neemt, ligt geheel aan de zijde van de ander. In mijn beleving is gaat zijn gangetje namelijk helemaal niet positief, maar geef ook geen geheel negatief beeld. Het pruttelt een beetje voort, maar je kunt niet eenduidig zijn van wat je voelt, echt voelt.
Ik kan nu niet zeggen dat ik onwijs blij ben. Maar ik ben ook niet verdrietig of boos. Ik baal vooral op het moment. Balen van het feit dat ik nog steeds in onzekerheid zit, en ook het woord balen, is eigenlijk nog een woord wat de lading niet volledig dekt. Het is vooral enorm frustrerend, en zelfs dat zou de lading voor mijn gevoel nog niet dekken. Het voelt nogal om vastgeketend te zitten en je eigenlijk niets echt kan plannen. En dat is iets wat ik dus normaal doe; plannen en vooruit kijken. Zeker bedrijfsmatig vind ik het erg frustrerend, met name omdat ik eigenlijk niet echt aan de slag kan gaan met nieuwe klanten verwerven, dus ook daarin gaat het zoals het gaat. Ik weet namelijk op het moment dat ik wel zoiets als een flyeractie in ga zetten, ik rekening moet houden met een reactietijd van 3 weken. En dat is nu net de termijn dat het ziekenhuis mij zou kunnen oproepen voor de operatie. Want daar moet ik nu vooral rekening mee houden; de mogelijke operatie en de afwezigheid daardoor.
In de eerste indicatie werd namelijk genoemd dat ik in april of mei geopereerd zou worden. Inmiddels zitten we al bijna de eerste week van mei voorbij en gisteren heb ik wederom gebeld naar het ziekenhuis, of ze inmiddels voor mij een datum hebben. En eigenlijk is het aldoor hetzelfde verhaal. Vraag me af of ze een tikker hebben waarin ze kunnen zien hoevaak iemand belt, want die tikker staat bij mij zeker op 10 keer of vaker dat ik al heb gebeld. Maar of het opschiet… Nee totaal niet. Ik zou gewoon zo graag iets van een datum willen weten; dan kun je daar op afstemmen, maar zelfs dat ligt momenteel totaal niet voor de hand. Ook heb ik geen vakantieplannen gemaakt nog; eigenlijk vanuit het punt: ik weet het niet. Dus mogelijk dat ik ervoor kies om last minute een weekendje ergens in Nederland of net over de grens te doen. Meer kan ook niet, immers is het wachten, wachten, wachten en dan maar hopen dat je binnenkort bericht krijgt.
Waar ik het meeste van baal, is dat relaties en klanten inmiddels ook al vragen; wanneer gaat het gebeuren; en ik daar simpelweg geen duidelijkheid over kan geven, terwijl ik juist anders zo expliciet ben in mijn communicatie, en nu het maar in het midden moet houden. Ja, ik weet het gewoon niet. Ik zou het graag willen weten, maar helaas is het niet zo. Het duurt al zo lang dat je moet wachten, wachten op een datum en dat je ook je vervolgacties uit kan zetten, mijn collega-masseurs informeren wanneer het gebeuren gaat en alles op mijn site klaar maken. Al is dat in een fractie van minuten gebeurd, is dat wel iets waar ik me op verheug. Want dan gaat het tenminste ook echt gebeuren.
Zakelijk vul ik mijn tijd op met veel acties, zodat eigenlijk klanten die eerder geweest worden, voordeliger bij mij terecht kunnen. Daarnaast werk ik vooral met groupbuying sites als Dagpas en Sweetdeal, waar ik dan mijn uren mee vul. Elke week word er een nieuwe actie gedaan, en de einddatum van deze actie is wederom onbekend. Al ben ik er stiekem gewoon ook wel zat… Maar om nu niets te doen in de week, zou ik ook weer jammer vinden. Dus op dit moment is dit de techniek die het beste werkt. Ik ben veel dingen ook wel zat op dit moment, maar dat ligt allemaal gerelateerd aan de wachttijd van het ziekenhuis.
Toch is niet alles slecht of negatief, zo klinkt het nu dan zo als ik het zo lees, nee, er gebeuren ook wel goede dingen of positieve dingen. Inmiddels ben ik zo’n 3 weken aan de Tostran testosterongel en dat gaat goed. De testosterondosering is lager, en dat merk ik ook echt. De verhouding van hartige snacks is weer veranderd naar wat meer zoet (waarschijnlijk de testosteron-oestrogeen verhouding), maar het is niet zo veel en explosief meer. Daarnaast merk ik écht verschil in de seksuele opwinding die véél minder is geworden sinds de verandering van Androgel naar Tostran. Maar ik kan niet zeggen van; dat ligt aan Androgel of Tostran, gezien de dosering ook veranderd is. Door deze vermindering ben ik ook gewoon rustiger. Wat minder heen en weer moeten lopen en vooral minder druk in mijn hoofd, waardoor ik me ook wat meer kan focussen op reguliere dingen. Wel zo prettig moet ik zeggen. Gewoon weer een beetje jezelf kunnen zijn. In de week van de 20e mei moet ik weer bloed laten prikken om mijn testosteron en LH te meten. Het is dus nog even de vraag wat het doet met de bloedwaarden, maar die zullen ongetwijfeld veranderd zijn.
Verder moet ik nog wachten op een poststuk, vanuit het ministerie van zorg en welzijn. Die beantwoord de vraag over pleegzorg. Officieel is de termijn vandaag afgelopen die ze zelf hebben aangegeven, maar Den Haag ligt in rep en roer, dus zal nog wel even duren. Ik heb in elk geval een telefoonnummer die ik volgens de brief na 13 mei zou mogen bellen. Ik wacht het dus nog af… Gelukkig heb ik al een beetje geoefend in het wachten, zodat dat geen kunst meer is voor mij. En tot die tijd… Ja, dan gaat het zijn gangetje 🙂