Eigenlijk zo lang ik me al kan herinneren, heb ik moeite met het omgaan van veranderingen. Zowel als het gaat om kleine veranderingen als grote veranderingen: het geeft mij eigenlijk altijd een vorm van onrust. Wat het soms makkelijker maakt, is dat je veranderingen al ziet aankomen of dat je erop voorbereid word. Dat maakt iets rustiger in het hoofd, maar hoe dan ook. Het blijft rondom de periode van een verandering die mij direct raakt, toch altijd een stuk lastiger. De afgelopen periode heb ik eigenlijk heel veel veranderingen doorgemaakt, dat maakt het ook in mijn hoofd nu al een tijdje erg onrustig.

Relatie beëindigd

Een grote verandering in mijn leven is dat de relatie is beëindigd met mijn vriendin na 7 jaar. Dit was in feite de start van de reeks veranderingen. Het ging al langere tijd niet oké. Tot het moment dat je dan weer in gesprek bent en er achter komt: zoals we nu met elkaar om gaan, gaat het niet langer. In dat opzicht is er ook geen sprake van een ruzie, gelukkig maar. En we praten ook nog steeds met elkaar. De jongste kat bezoekt ze ook nog, maar een relatie, dat niet meer… En dat is een grote verandering, een life event zeggen ze dan ervan. En herstelt ben ik daar nog niet van, waardoor ik er in die zin onrust van blijf houden.

Verhuizen en weer op mijzelf wonen

Een andere grote verandering is een gevolg van de vorige. Waarbij ik ook nog de mazzel heb dat ik al een nodige inschrijftijd had bij de woningbouwvereniging. Het gevolg is dat ik inmiddels nu een maandje weer helemaal op mijzelf woon en dat gaat me niet helemaal makkelijk af. Hoewel ik zeker een heel stuk beter kan ontprikkelen met niemand om mij heen en ik ook oprecht denk dat het concept van samenwonen echt niet voor mij gemaakt is, merk ik dat ik nog heel erg aan het zoeken ben naar mijn draai. Mensen vragen al snel hoe het is waar ik nu woon, maar feit is dat ik nog niet mijn structuur heb gevonden en daarmee het anker van mijn balans. Vorige week was de sleuteloverdracht van mijn oude woning (we zijn er beiden weg), dus dat stuk is “klaar”. Maar in mijn nieuwe huis is nog lang niet alles uitgepakt of staat het op zijn plek zoals ik het zou willen. Het maakt dus nog wat onrustig. Maar eerlijk gezegd merk ik ook op dat ik ook niet echt de zin erin heb, omdat het de voorgaande weken bijna elke dag iets te doen had in plaats van ook ontspanning in te plannen.

Maar ik vind het vaker wel dan niet om dan ervoor te kiezen om wat voor mezelf te gaan koken. Ja, ik weet het, het is beter voor mijn eetstructuur en ten aanzien van het Binge Eating Disorder dat ik de maaltijden en tussendoortjes plan. Maar tegelijkertijd maakt de situatie ook dat ik eigenlijk geen gigantische eetbuiten heb zoals voorheen. Ik heb er gewoon geen zin in. En ik vergeet vaker om bijvoorbeeld het vlees voor de volgende dag eruit te leggen, dus word het weer een gevalletje airfryer of brood. Het ontbijt gaat in elk geval eigenlijk wel weer goed. De lunch is nog wisselend en het avondeten dus ook nog wat wisselend. Het is denk ik ook dat je nu niet meer aan de ander verplicht bent om te zorgen voor een beetje fatsoenlijke maaltijd.

Qua huishoudelijke dingen is het ook nog wel een uitdaging. Ik merk vooral nog chaos op. Te meer omdat ik nog steeds “zoek” naar waar ik wat heb neer gezet of wat de indeling is wat voor mij weer als logisch ervaren word. Al denk ik dat hier tijd ook een factor in speelt, en ik heb dan ook gewoon weer meer tijd nodig voor deze verandering.

Contract niet verlengd

Ik heb net begin deze week te horen gekregen dat mijn contract bij de werkgever niet verlengd gaat worden. Op zich zag ik dit al langer aankomen, bij ons in de wijkverpleging is er al een langere periode een terugloop van het aantal cliënten en zorgvragen dan wat er voor langere periode binnen komt. Ik ben dus ook als laatste in het team gekomen met een tijdelijke arbeidsovereenkomst. Dus die word dan ook niet verlengd. Dus het betekend in elk geval dat ik tot 31 januari 2024 nog inkomsten heb. Daarna is nog even spannend. In die zin ben ik wel blij dat ik dit ver voor de feestdagen weet en niet dat ik dan nog in spanning zit hierin. Tegelijkertijd is het ook wel jammer, want op zich kan ik het goed vinden met de organisatie en mijn leidinggevende, die mij ook nader begeleid vanwege het autisme. Ik hoop dan ook dat de organisatie uiteindelijk weer gezond kan worden, want het zou jammer zijn voor de cliënten als de organisatie in het landelijk gebied zou verdwijnen.

Toch is het voor mij wel een derde life event in korte tijd, dus dat maakt het ook moeilijk. In zekere zin besef ik het ook nog niet helemaal goed. Ik word sowieso begeleid met een jobcoach en die is dan ook aan het onderzoeken hoe we nu verder voorsorteren met het UWV en een eventuele opname in het doelgroepenregister. Ik zal op een later moment eens een blog maken over werken met een jobcoach en autisme. Maar eerlijk gezegd: daar is nu mijn hoofd gewoon nog te vol voor. Mocht je daarin al vragen hebben, stel ze onder deze blog; dan kan ik het meenemen. Het is nu nog erg landen van deze informatie en ook delen met de cliënten. Ik heb in elk geval zoveel overuren en vakantie-uren nog staan, dat ik bij wijze van vanaf halverwege december niet meer aan het werk zou hoeven tot het einde van mijn arbeidsovereenkomst, maar dan zou het voor mij zelf te snel gaan. Dus ik heb in elk geval januari nu al vrij gekregen van de planners en als het goed is kijken we er nog naar om even hier en daar wat werkdagen er tussenuit te halen zodat er een soort afbouw plaatsvindt.

Positief: Artikel in vakblad Verzorgenden en Verpleegkundigen Nederland (V&VN)

Wat wel leuk om te vermelden is, is dat ik een maand of 3 geleden al eens een oproep deed op het platform van V&VN met de vraag of er ook collega verzorgenden of verpleegkundigen zijn met autisme om met hen ervaringen uit te wisselen. Ik merk natuurlijk de nodige verschillen op en dan is het fijn om met iemand in contact te komen die hetzelfde beroep heeft (en dus snapt waar je het over hebt) en ook nog eens snapt vanuit je autisme waar je tegenaan loopt. Helaas gaf het platform niet echt een reactie, behalve dat ik op een bepaald moment bericht werd door de redactie van het vakblad dat ze een reportage maken over inclusiviteit op de werkvloer met verschillende aspecten, waaronder autisme. Het blad word verstuurd naar iedereen die lid is van de organisatie, bv. in het kwaliteitsregister vermeld staat. Dus ik ben benieuwd naar de reacties. Inmiddels heeft het interview al plaatsgevonden en is de fotograaf geweest. Als het goed is komt het blad half december uit.

Tegelijkertijd heeft het mij van tevoren wel mijn twijfels gehad overigens om wel of niet deel te nemen. Met name vanwege de vooroordelen rondom autisme en medewerker in de zorg. Zeker nu ik nu (en bij de vraag destijds) ik geen verlenging heb van de arbeidsovereenkomst, hoop ik dat het een positieve uitwerking heeft bij het vinden van een nieuwe baan en een werkgever die mij hierin kansen wil bieden.

Positief: Uit met Autisme

Wat ik zelf ook als erg positief ervaar is dat inmiddels Uit met Autisme een eigen website heeft gekregen, waarbij er al tal van reviews van uitgaanslocaties door mijzelf of anderen online zijn gekomen die direct duidelijkheid bieden over de locatie of diens risico’s op overprikkeling. Hoewel ik op Ik en mijn Klinefelter vooral nog mijn persoonlijke blogs schrijf en daarin het autisme ook meeneem (is een onderdeel van mijn ik), zullen de dingen over het autisme, het uitgaan en evt. faciliteiten daarin, op deze webpagina vermeld gaan worden.

Op dit moment vind je de volgende onderdelen op Uit met Autisme:

Ik denk zelf als ik in januari mijn verlof opneem van mijn werkgever, ook de nodige bezoeken weer te gaan doen. Daar is het nu gewoon te druk voor, ook in mijn hoofd.

Deel dit: