Jaarlijkse controlebezoek; Ziekenhuis vs. Huisarts

Ik had al deze blog willen schrijven, maar ben er helaas nog niet eerder aan toegekomen. Sinds dit jaar ben ik namelijk overgegaan naar de huisarts voor de jaarlijkse controle. Niet dat mijn huisarts zoveel weet over het syndroom van Klinefelter (met alle respect overigens), daar ik de enige patiënt in zijn praktijk ben met deze aandoening. Maar naar aanleiding van de wijzigingen bij de zorgverzekeraar, heb ik die keuze toch gemaakt. Zijn er verschillen in de controle en diagnostiek? Ja zeker! Daar ga ik het hebben in mijn blog vandaag.

De afgelopen jaren heb ik, sinds de diagnose syndroom van Klinefelter bij mij werd vastgesteld elk jaar het bezoek gedaan bij het ziekenhuis. Vorig jaar stelde mijn endocrinoloog al voor om het over te laten gaan naar de huisarts, ik heb op dat moment in de eerste plaats gezegd dat ik erover na zou denken. Echter nadat mijn zorgverzekeraar bekend maakte niet langer het UMC Groningen te vergoeden, besloot ik al per dit jaar de jaarlijkse controle te laten doen bij de huisarts. In principe stelt de controle ook niet zo gek veel voor bij het ziekenhuis. De bloedwaarden die een paar weken eerder geprikt waren werden dan besproken, de bloeddruk werd gemeten en er werd besproken hoe ik mij voelde onder het gebruik van de testosteron. Nu weet ik zelf al wel heel veel van de aandoening, dus ik had ook de gelegenheid om door te vragen.

Bij de huisarts gaat dat toch wat anders. Allereerst omdat ik zelf mijn huisarts moet vertellen hoe de aandoening in elkaar steekt en heel minimaal iets van de aandoening weet. Toen ik twee jaar geleden verhuisde naar dit gedeelte van Groningen, moest ik een andere huisarts nemen i.v.m. de aanrijtijden bij een noodgeval. Ik vroeg toen bij diverse huisartsen in de eerste plaats of zij al andere patiënten hebben geregistreerd met het syndroom van Klinefelter en in de tweede plaats of ze nog ruimte hebben om mij op te nemen in de praktijk.

Deze huisarts had als enige nog de ruimte en had nog geen enkele patiënt met het syndroom. Desondanks durfde ik dat wel aan, juist door mijn eigen kennis. Maar in de praktijk merk ik de verschillen wel degelijk. Zo vertel ik de huisarts op welke bloedwaarden geprikt moeten worden naar aanleiding van de voorgaande prikmomenten en uitslagen. Op zichzelf vind ik het wel prettig dat ik dat zelf mag en kan (want dat is niet vanzelfsprekend bij artsen) aangeven waarop ik geprikt wil worden of welke in elk geval eruit moeten komen. Het prikken word bij de huisarts gedaan door de assistente alsmede de bloeddruk die gemeten word. Die uitslagen krijg ik dan ook altijd direct te horen en was wederom prima.

De buisjes met bloed werden verstuurd per koerier naar het lab. Na drie dagen werd ik dan gebeld door de huisarts die de uitslagen inmiddels binnen had gekregen. “Ik heb de uitslagen van het bloedonderzoek binnen gekregen en het ziet er allemaal prima uit.” werd mij dan ook medegedeeld. Daar waar in het ziekenhuis met mij altijd de verschillende uitslagen werden doorgenomen met de absolute waarden en de eventuele invloed van de testosteron, word bij de huisarts alleen gekeken naar het feit of de bloedwaarde binnen de normen valt of daarbuiten valt. Dat is toch wel het grootste verschil denk ik ten aanzien van de controle in het ziekenhuis.

Achteraf kon ik altijd, zowel in het ziekenhuis als bij de huisarts op papier de waarden meekrijgen, zodat ik het goed met elkaar kon vergelijken. Ook dit jaar is daar niet gek veel in veranderd. Behalve dat mijn testosteronwaarde weer een stuk hoger lag met 28 nmol/l terwijl die vorig jaar op 10,17 nmol/l zat. Nog een verschil dus, op de waarden in het ziekenhuis zitten er twee decimalen achter het getal. Echter qua waarden zelf is het ook voor mij wat gissen, want ik gebruik exact dezelfde dosering als vorig jaar. Het enige verschil is denk ik dat ik sinds vorig jaar een vriendin heb en daardoor door verliefdheid mogelijk een hogere testosteronwaarde zou hebben bij dezelfde dosering. Maar anders dan dat zou ik het ook niet weten.

Wat is dan beter? De huisarts of het ziekenhuis?

Echt een eenduidig antwoord kan ik niet geven voor anderen. Ik denk dat in het beginsel van belang is hoe stabiel je waarden zijn én wat je aan kennis hebt over de aandoening. Daarnaast is de vraag of je dus meer de achtergrond wil weten of dat je al tevreden bent met “De waarden zijn goed.” als zijnde berichtgeving na een bloedafname. Er zijn wel wat verschillen (welke ik beschreven heb), maar alleen jijzelf kan eigenlijk bepalen of die verschillen ertoe doen om welke keuze je maakt. Voor mij persoonlijk is de keuze voor de huisarts prettiger omdat ik zelf kan aangeven waarop geprikt kan worden en verhoudingsgewijs minder tijd kost voor mij dan in het ziekenhuis (waar de arts altijd uitloopt).

Daarnaast is het financieel aantrekkelijker om het te laten meten bij de huisarts. Hoewel je in Nederland de zorgverzekeringswet hebt en het vergoed word, valt de huisarts en de zorg daarvan niet onder het eigen risico (die ik overigens net zo hard weer kwijt ben aan testosteron-medicatie). Voor zover ik nu kan zien in de kostenoverzicht van mijn zorgverzekeraar heeft de huisarts in totaal € 13,85 gekost aan kosten voor deze controle exclusief het bloed prikken neem ik zo aan (ik schat op basis van een eerder onderzoek dat dit rond de € 50,- kost). De kosten in het ziekenhuis waren echter € 216,62. Als we het dan hebben over maatschappelijke kosten en die (samen) proberen te drukken om de zorg in de toekomst voor ons allemaal betaalbaar te houden, kunnen we (als maatschappij) er beter voor kiezen dergelijke controles bij een huisarts te laten doen.