Het is inmiddels zo’n twee maanden geleden dat ik een persoonlijke blog schreef, en heel eerlijk: het is nog steeds niet goed, sterker nog, het gaat minder dan toen. Ik werd indertijd ingesteld op antidepressiva, alleen ging dat niet goed. Hoewel de emoties en de pieken/dalen vlakker werden, kreeg ik ook last van een hinderlijke bijwerking: tremor, ofwel continu beven/trillen van bepaalde ledematen. In mijn geval het rechter been en de rechter arm. Dat is nu al zo’n twee maanden gaande. Het zorgde dat ik heel snel, in twaalf dagen, moest afbouwen (ter referentie; normale afbouwperiode is twee tot drie maanden). Inmiddels ben ik drie weken zonder antidepressiva, maar het is nog niet opgelost en de emoties voeren de boventoon.

In eerste instantie was ik ook blij dat de antipsychotica afgebouwd was. Dit is wat dat betreft echt een rotgoedje met een versuffend effect ervan. Daarbij was de antidepressiva op niveau gekomen, maar merkte ik al vrij snel dat ik last van trillingen had, in eerste instantie af en toe, maar nu bijna twee maanden eigenlijk continu: van wakker worden tot slapen gaan. En naast dat het bloedirritant is om geen controle over je lijf te hebben, geeft het ook een continue verzuring van de spieren, spierpijn en krampen en inmiddels kan ik zeggen; alle mogelijke middeltjes heb ik inmiddels geprobeerd daarin, van pijnstillers, ibuprofen-gel tot aan CBD… Het werkt gewoon niet. Enige lolletje dat ik er maar in houd is “de vibrator heeft geen batterijen meer nodig”, al is het meer maskeren dan dat het nog iets doet.
De antidepressiva moest dan ook in twaalf dagen afgebouwd worden, omdat de psychiater bang was voor een serotinesyndroom. Dat zou potentieel dodelijk kunnen zijn en dat wil een arts niet op zijn geweten hebben. Er was ook gehoopt dat de tremor zou afnemen. Helaas. Inmiddels heb ik nu drie weken geen antidepressiva gehad en is de tremor nog volop aanwezig. Afgelopen week is er contact tussen de psychiater en een neuroloog geweest over mijn bijwerkingen.

En in het voren word ik niet blij ervan. Sterker nog, de richting waarop ze denken, maakt me alleen maar meer gefrustreerd. En hoewel de psychiater dan zegt dat het niet de uitslag of diagnose hoeft te zijn, geeft het me weer onzekerheid waar ik niet goed tegen kan. Er word nu gedacht aan de richting van de ziekte van Parkinson. Geen onbekende ziekte voor onze familie. Anderhalf jaar geleden stierf mijn opa aan de gevolgen van de ziekte. Hoewel die heel laat een diagnose kreeg, staat voor mij wel één ding vast: ik ga niet die lijdensweg volgen en dan komen er dingen op papier te staan. Eén nadeel: zolang ik depressief ben, zal zo’n wilsverklaring niet van kracht zijn door de aard van de depressie… Het is alleen hopen dat het niet zo is, maar het maakt me zeker erg gek.. Kan mijn gedachten dan ook moeilijk verzetten daarin. Nu schijnt het, aldus de neuroloog zo te zijn dat het Syndroom van Klinefelter en tremor een veel voorkomende samenkomst is. Zijn er meer mensen die dit hebben?

Tremor en het Syndroom van Klinefelter komt vaak samen voor.

Neuroloog Martiniziekenhuis

Angsten

In de tussentijd heb ik ook nog therapie bij een psycholoog en meer gesprekken thuis. Ook op het werk heb ik gesprekken met de leidinggevende. Uiteindelijk gaf mij dit van de week ook wel wat nieuwe inzichten, waarbij ik nog niet goed weet wat dan de volgende stap is. Maar wellicht zijn de inzichten ook wel een eerste stap. Eigenlijk was de druppel van dit inzicht het gesprek op mijn werk. Ik weet al wel langer dat ik een giga-muur om me heen heb. de Berlijnse muur is daar niets mee vergeleken. Echter, mijn hele face to face communicatiestijl (schrijven is altijd makkelijker vergaan) sta ik altijd achter een muur en weten mensen mij moeilijk of niet te bereiken. Ze kennen mijn gevoelens niet, ik laat ze niet zien of lach ze weg. Ze kennen mijn frustraties niet, mijn verdriet, angsten en boosheid. Alleen mensen die heel dichtbij staan, zien het misschien, maar ook niet alles. En het niet erover communiceren, is eigenlijk gebaseerd op angsten, kwam ik zo achter. Want waarom deel ik het niet? In elk antwoord dat ik kon verzinnen kwam iets dergelijks voor als de angst om… en dat kon zijn om een ander te kwetsen, om mezelf open te moeten stellen, om zelf gekwetst te worden, om pijn te vermijden etc. Dus om te beschermen, heb ik een kei dikke muur, maar doordat ik achter de muur sta, voelt het ook als alleen, als eenzaam, als onbegrip hebben etc. Het geeft dan ook wel weer nieuwe vragen opkomen. De eerste vraag is misschien dan wel: hoe is het gekomen dat die giga dikke muur er is gekomen? Naja, daar zijn wel een aantal mogelijke antwoorden op te bedenken.

Ik denk dat een groot deel van die muur ontwikkeld is tijdens de kinderjaren, waar ik te maken had met erg veel pestgedrag en daarbij fysiek geweld heb mee moeten maken, waarbij ik achteraf gezien, dit nooit aan mijn ouders had vertelt. Ik moest het toen ook alleen oplossen. Thuis kon ik er niet over praten. Ik beschermde daarin ook de psychische belastbaarheid van mijn ouders, toen al. En dat mechanisme werkt nu nog steeds, maar dan op alles en iedereen om me heen. Cognitief zou ik moeten beseffen dat ik niet meer dat kind ben en dat ik niet meer een ander ermee zou moeten beschermen. Maar tegelijkertijd heb ik het simpel gezegd niet geleerd mijn angsten te tonen, maar ook niet anders geleerd dan bij welke emotie dan ook, dit om te zetten tot voeding, waar het Binge Eating Disorder dan ook weer zijn wortels kent. De grote vraag is; welke triggers zijn er dan hedendaags die het gevoel van anderen beschermen uitlokken? En hoe breek je -met alles dat tegen je gevoel in gaat- die muur beetje bij beetje af? Eerlijk gezegd: ik heb die antwoorden niet. Ik voel er alleen we weerstand bij, weerstand uit het gevoel van angsten.

Een ander punt waar ik nog geen antwoord op heb, is dat ik me afvraag wat voor meerwaarde ik heb op deze aardkloot. Hoewel mijn psycholoog dan zegt; Waarom moet je meer waard zijn dan anderen? zou mijn antwoord zijn dat ik van betekenis wil zijn voor mensen. Op dit moment voelt dat niet zo, voel ik ook niet dat ik iets van waarde heb, dat ik er niet toe doe en dat ik eerder waardeloos ben, zonder waarde. Alles wat ik doe, gebeurd veelal zo geautomatiseerd, dat ik me er ook niet van bewust ben. Complimenten ontvangen, allemaal leuk en aardig die theorie. Maar geloof ze gewoon niet. Mensen die te lief doen, willen vast wat van me. Ik zoek vervolgens daar bewijs voor en vind die op mijn manier ook wel, waardoor ik wederom teleurgesteld ben. Ik ken het mechanisme van mezelf, maar dat zit allemaal op het stuk rationeel zijn. Het voelen, dat lukt me niet. Het komt niet bij mij binnen althans, das die muur weer denk ik. Maar hoe dan wel? Ik weet het werkelijk waar niet. Wat ik voel, is uitermate negatief te noemen, of eigenlijk, Kwalitatief Uitermate Teleurstellend…

Deel dit: