Gisteren was het dan zover: de dag van de operatie om de borstvorming weg te halen. Om half acht ’s ochtends moest ik me melden bij de dagopname van de plastische chirurgie. Vervolgens moest ik mijn ponsplaatje van het ziekenhuis afgeven. Even later werd ik door de verpleegkundige opgehaald.

De verpleegkundige vertelde me van te voren wat ik die dag kon verwachten. Ze gaf me ook voor de operatie al 2 paracetmol tabletten om zo een paracetamolspiegel te starten voor de pijn. Even later moest ik me omkleden naar operatiekleding en kwam mijn eigen kleding in een plastic koffer dat ik mee zou nemen. Rond kwart over acht werd ik opgehaald en ging ik mee naar de operatiekamer, nummer vier weet ik nog. Daar werd ik voorbereid op de operatie en aangesloten op de hartmeting apparatuur, zuurstofmeter in het bloed en kreeg ik een canule in mijn hand, om daar makkelijk vloeistof in toe te voegen en vocht. Ook was er iemand die me het op mijn gemak stelde. Vlak voor de operatie begint, werd het nog even doorgenomen wat er gedaan moest worden, en werd er op mijn buik en borstweefsel getekend: de operatielijnen. Kort daarna kreeg ik via het infuus een pijnstillend middel en al een zuurstofmasker op. En eigenlijk toen ze aangaf dat het pijnstillende middel was toegediend, weet ik niet meer, was ik geloof ik alweer weg.

Na de operatie kwam ik op de recovery (uitslaapkamer), hoe laat dat precies was, weet ik niet, maar de chirurg vertelde achteraf dat de operatie ongeveer twee uur heeft geduurd, dus dat zal wel tegen half 11 zijn geweest dat ik op de recovery kwam. Tegen kwart over 11 deed ik daar voor het eerst mijn ogen weer een beetje open. Ik voelde het drukkende gevoel van de compressiehemd, ik moest al snel een cijfer geven voor de pijn, en kreeg ik pijnstillende middelen nog via het infuus. Uiteindelijk duurde het nog een uur tot anderhalf uur voor ik door mocht naar de gastenkamer. Daar kreeg ik ook de gelegenheid om te bellen naar mijn ouders, dat ik weer bij was en kon liet ik via Twitter al snel weten dat de operatie gedaan was en dat ik weer helder genoeg ben om in elk geval die tweet te versturen. Op de gastenkamer kreeg ik ook weer eten en drinken, had er niet echt heel veel zin in, maar is vooral als test of je het binnen kunt houden. Tegen half drie/kwart voor drie kwam de chirurg die vertelde hoe de operatie gegaan was, dat er geen complicaties waren en dat er ongeveer 1500 gram aan weefsel, vet en vocht verwijderd is. Hij gaf tenslotte nog aan dat ik zes weken het compressiehemd moet dragen en twee weken niet zwaar belasten. Uiteindelijk mocht ik rond drie uur in de middag mee met mijn ouders in huis, moesten we nog pijnstillers halen bij de apotheek en toen konden we echt naar huis.

Toen ik thuis kwam bij mijn ouders, had ik nog niet echt trek of iets, dus eigenlijk wat gedronken. Het was het belangrijkste namelijk dat ik voor het einde van de middag naar de toilet was geweest om te plassen. Ik had maar besloten om op de bank te gaan slapen, het dichtste bij de toilet en daarna de minste opties om te draaien in de slaap. Ook had ik tussendoor nog even kort geslapen.

De nacht en the day after…

De avond ben ik tussen zes en twaalf uur steeds wakker geweest en vlak voor het slapen gaan had ik nog twee pijnstillers (diclofenac en oxynorm) genomen om de nacht door te komen. En dat is wel gelukt. Pas tegen zes uur vanochtend werd ik wakker, en dat kwam goed uit, want dat was het tijdstip dat ik volgens schema de paracetamol weer moest nemen en twee uur later weer de diclofenac. Vandaag overdag gaat het voor een groot deel goed. Ik werd vanmorgen nog gebeld door de verpleegkundige die nog wel vroeg hoe het met mij was gegaan en of ik nog napijn had gehad, dan wel misselijk was. Daar had ik geen last van. Ik word natuurlijk ook onderdrukt door een flink aantal pijnstillers. Zo moet ik de spiegels van paracetamol en diclofenac bijhouden. Ook is Chantal vandaag nog op bezoek geweest. Begin van de middag ben ik toch nog maar even gaan slapen, want was gewoon moe. Zelf denk ik dat het te maken heeft als nawerking van de narcose en natuurlijk het feit dat er wel een wond is gemaakt dat moet herstellen.

De pijn valt overigens erg mee, dat kan ook niet anders, als je de boel onderdrukt met pijnstillers. Ik voel natuurlijk wel wat, maar ik zou het niet definiëren als pijn, het is meer gevoelig en beurs en je voelt het als een zware spierpijn. Daarnaast is het natuurlijk in het gehele gebied opgezwollen en houd ik vocht vast op dat gebied. En je merkt dat je bepaalde bewegingen, die je uit gewoonte gewend bent, beter niet kan doen. Bijvoorbeeld dat je met je bord onder je kin eet: normaal zou ik het bord wel op de bovenkant van mijn borst laten rusten. Dat is echter nu niet zo slim idee: het is daar veel te gevoelig voor.

Resultaat

Het is nog even afwachten wat de resultaten zijn. Ik heb het zelf ook nog niet gezien, omdat ik dus het compressiehemd continu dragen moet, gedurende zes weken achtereen. En het wisselen kan pas op het moment dat de tweede compressiehemd binnen komt. Over twee weken heb ik een controle afspraak bij de plastisch chirurg en zal ik officieel ook voor het eerst het resultaat zien. Dus het is nog even afwachten. Begin september staat een afspraak bij de fotograaf die een paar maand geleden ook al foto’s heeft gemaakt voor mij mét borstvorming. Dan is het verschil pas echt te zien, al zie je nu al verschil dat het in elk geval een stuk platter is dan voor de operatie. Het is dus afwachten nog hoe de resultaten worden.

Deel dit: