Ik heb lang getwijfeld, getwijfeld of ik dit wel moest gaan delen met de hele wereld, getwijfeld hoe mensen dan wel niet over mij zouden gaan denken. Inmiddels zijn we dan ook wel ruim een jaar verder sinds ik voor het eerst therapie kreeg. Ik heb wel veel geleerd, maar tegelijkertijd blijft het een angel in nieuwe situaties. De reden dat ik er nu toch over wilde schrijven, is omdat het misschien herkenbaar is voor anderen. Of het persé gerelateerd is aan het syndroom van Klinefelter, dat weet ik dan weer niet (PDD-NOS heb ik al wel vaker gehoord), maar des ter meer reden om het wel eens bespreekbaar te maken.
Lees verderpsychologie
Een gebakje of een kaarsje?!?
Morgen is het zover: de releasedatum van mijn boek is het dan officieel. Maar om eerlijk te zijn, weet ik me nou niet echt een houding te geven aan het gebeuren. Ik had bedacht dat het feestelijk zou zijn, maar morgen is het ook een andere dag: namelijk de dag dat het één jaar na de diagnose syndroom van Klinefelter is. Lees verder
Mijn denkwijze veranderd…
Ik weet wat ik nu wil zeggen, wat namelijk belachelijk klinkt van een 24-jarige: Vroeger dacht ik anders… Maar voor mij betekent vroeger: voor juli 2011. Voordat ik wist dat ik onvruchtbaar zou zijn. De tijd dat ik nog droomde over een geheel andere toekomst… Ja, dat was voor mij vroeger, terwijl een betere term misschien “voorheen” zou zijn. Toch wil ik spreken over vroeger, juist omdat het een andere levensfase voor mij was. Lees verder
Open brief minister Opstelten m.b.t. pleegzorg
Groningen, 21 maart 2012
Geachte heer Opstelten,
Laat ik beginnen bij het begin. In oktober 2011 is bij mij het syndroom van Klinefelter geconstateerd. Een gevolg van dit syndroom (waarbij je een vrouwelijk chromosoom te veel hebt) is dat je per definitie onvruchtbaar bent. Ik weet al sinds juni 2011 dat ik onvruchtbaar ben, maar in oktober kwam de definitieve diagnose van het syndroom van Klinefelter uit het onderzoek. Ik heb toen maanden dag in dag uit goed nagedacht wat min vervolgstappen zijn om mijn kinderwens te vervullen, die ondanks mijn jonge leeftijd van 23 jaar, speelde en speelt. Pleegzorg was in mijn ogen hierin een optie omdat je wel degelijk iets voor een kind kunt betekenen en je als alleenstaande je als pleegouder kunt aanmelden.
Spannend!
Alweer twee weken niet geblogd, maar o zoveel gebeurd. Ik heb afgelopen weken drie keer een afspraak gehad met de psycholoog. eigenlijk alle 3 keer als intake en kijken of het wel nodig is. Echter was de hulp van de psycholoog voor mij eigenlijk al op de langere termijn. Immers had ik mezelf al wat uit het probleem gehaald en het en een ander verwerkt door het op te schrijven. Afgelopen weken is het welliswaar qua schrijfwerk niet veel nieuws bijgekomen, maar meer hetgeen wat ik tot nu toe beschreven had, weer even doorgelopen. Zijn er dingen die wellicht aangepast moesten worden of juist niet? Hier en daar kwam ik wat eigen tikfouten tegen en binnenkort zal iemand voor mij een deel al gaan redigeren.