Al een week lang heb ik het voornemen om deze blog te schrijven, maar op één of andere manier had ik gewoon niet de kracht of energie voor. Voor het behandelen van de eetstoornis Binge Eating Disorder zijn we nu gestart met het EMDR traject. Ik wist van tevoren dat het wel pittig zou zijn. Ik wist alleen niet hoe ik erop zou reageren. En uiteindelijk heb ik toch moeten concluderen dat hoewel het tijdens de sessie nogal geblokkeerd was voor emoties, kwamen die later alsnog.
Tijdens de EMDR word er gewerkt aan traumatische gebeurtenissen die ergens in het leven zijn voorgekomen. En als die ergens in het verdere leven tot problemen leidt, kan daar EMDR ingezet worden. Hierbij word de situatie heel levendig gemaakt en middels oogbewegingen moet het de emotionele lading eraf halen. Het klinkt zo wat zweverig en wat het resultaat op termijn is, weet ik ook nog niet, maar dat het wat met me heeft gedaan, dat kan ik alleen maar erkennen. Direct na de sessie was ik vooral heel erg moe van de oogbewegingen en ben ik ook zeer rustig terug gereden vanaf de psycholoog.
In de nacht na de sessie merkte ik ook de nodige dingen, waarvan ik niet wist dat het zou kunnen. De eerste 2-3 uur heb ik nog aardig geslapen, maar daarna begon het feestje pas echt. Ik werd benauwd wakker (wat op zichzelf bijzonder is terwijl je een apneumasker hebt) en trapte ik met mijn benen van me af, had ik het gevoel alsof iemand in mijn buik had geschopt en rolden er tranen over mijn wangen. Vervolgens heb ik amper nog mijn ogen dicht gehad omdat ik terugblikte in mijn herinnering die ik eerder vaak als in de derde persoon ervaarde, maar nu weer in mijn eigen lijf zittende. Ik moest de volgende ochtend wel weer gewoon werken, maar met de kennis van nu, is dat gewoon echt een no go. Het kostte me heel erg veel moeite om als het ware een masker op te zetten zodat de emoties die op dat moment door mijn lijf gingen, niet ten kostte gingen van anderen. In de tussentijd steeg daardoor mijn emoties, die uiteindelijk er ook wel uit moesten in de loop van de dag, ik ben naar huis gegaan, heb nog even wat gegeten en ben toen maar naar buiten gegaan, even weg met emoties van boosheid, verdriet, teleurstelling etc. Toen pas kwamen ook pas echt de tranen die nog zo geblokkeerd waren. Dit heeft nog zo’n dag geduurd. Verder las ik af van mijn apneu apparaat dat het aantal apneus 5 keer hoger lagen dan gemiddeld in de voorgaande 7 dagen. Wat ik er dan ook van het geleerd om de afspraken goed te plannen dat ik in elk geval geen grote afspraken ná de sessie plan tot zo’n 1,5 dag erna.
Slaapapneu therapie
Inmiddels ben ik de proefperiode door van de slaapapneu therapie. Dit houd in dat ik de 6 weken voorbij ben en in feite niet meer echt de controles krijg vanuit het slaapcentrum. Al zeggen ze er dan wel bij dat als ik vragen heb, dan kan ik altijd bellen en anders zie ik ze pas over een jaar weer terug. De criteria die het ziekenhuis hanteert is niet anders dan minder dan 5 apneus per uur hebben. Alles wat eronder zit vind het ziekenhuis prima of in elk geval de verpleegkundigen al daar. Persoonlijk vind ik het wel wat magertjes als ik eerlijk ben aan begeleiding. Er word niet gekeken hoe het met iemand gaat, maar puur naar de cijfers en de interpretaties daarvan kan je een aap ook nog wel leren denk ik dan. Het is gewoon wat jammer dat het traject niet echt verder begeleid word bijvoorbeeld in de aanpak van vermoeidheid, wat ik al opmerkte dat het nog niet bepaald heel veel minder word. Nee, het aantal ademstops was laag genoeg en verder moest het nog wennen waarschijnlijk, aldus de verpleegkundige. Ach, misschien ben ik ook gewoon te kritisch, maar verwacht toch wel dat het met een paar maanden beter moest gaan.
Gehoorverlies stabiel
Een aantal jaar geleden merkte ik tijdens het muziek luisteren voor het slapen gaan (en dus op één oor liggend) dat ik wat verlies had van de volume van het geluid. Daarop werd ik destijds doorverwezen naar de KNO arts waarbij er onderzoeken zijn geweest in 2016, 2017, 2019 en vorige week. En wat er is gemeten is eigenlijk dat het verschil van gehoor nagenoeg gelijk is gebleven of althans, het is binnen de aanvaardbare marges gebleven en nog altijd te weinig verschil voor zoiets als een gehoorapparaat. Dit is vooral bij de hoge toon (2 khz) merkbaar dat ik op het rechter oor dan 40 decibel gehoorverlies heb. Maar het goede nieuws is dan ook dat het stabiel is en dat ik eigenlijk niet meer over zoveel tijd terug hoef te komen. Hoewel wel is gezegd dat als er aanzienlijk verschil merkbaar is in het gehoor, ik wel even weer een nieuwe verwijzing moet vragen.
Sociaal netwerk vergroten?
Soms, maar steeds vaker vraag ik me dan af hoe ik mijn sociaal netwerk kan vergroten. Ik heb mijn vriendin, mijn familie en mijn collega’s. Maar vrienden, op enkele periodes in mijn leven, heb ik ze nooit echt gehad. Met als gevolg dat momenteel eigenlijk alles is verwaterd. In tijden dat je intensief therapie volgt, heb ik dan wel een lotgenotenforum waar ik mijn ei kwijt kan, maar soms mis ik ook gewoon mensen die willen luisteren. Maar waar ik zelf blijkbaar niet zo goed in ben, is het in stand houden ervan. Het is wel iets wat ik vaker heb gelezen bij mannen met het syndroom van Klinefelter, dat ze vaker op zichzelf gericht zijn of zijnde einzelgänger zijn. Maar hoe ik dan het sociale netwerk zou moeten vergroten, weet ik eerlijk gezegd niet goed. En helemaal niet of dat het juiste moment is met het relatief drukke leven wat ik nu al heb. En waar moet je het dan zoeken? En kan ik wel dan nu iets van een gezonde vriendschap terug bieden? Veel twijfels en veel vragen. Mogelijk dat ik daar ook pas in de loop van de therapie verder in kom, daar ik wel weet waar het nu is aangetast in mijn leven, maar helaas nog nooit goed heb geleerd dit te ontwikkelen noch te behouden. Tips mogen altijd hier onder de blog geplaatst worden.