Soms zou ik toch minder willen voelen… Gewoon een minder gevoelig persoon zijn. Minder emoties door mijn lijf willen voelen. Minder in beelden denken. Gewoon, alles even wat minder. Waarom moet ook alles zoveel tegelijkertijd komen? Af en toe een beetje gedoseerd, dat zou toch een stuk prettiger werken. Nee, dat is dus niet het geval. Het samenhangende geheel van verschillende emoties zeggen op een bepaald moment; dit is wat veel. Veel meer kan ik er nu niet bij hebben, en wat dan? Dan leidt het tot een “boem” in het gevoel en is het even too much om nog meer te willen of kunnen voelen.
Afgelopen weekend was het gewoon een heftig weekend, althans, voor mijn. Vrijdag ben ik afgereisd naar Hasselt (België) voor een bijscholing. De reis op zich zorgt al wel voor enige vermoeidheid, zeker als er vertraging op het traject optreedt waardoor je alsnog 2 uur later dan gepland aankomt. Bah! Gelukkig trof ik dan in Antwerpen een mede “lotgenoot” aan van de vertraging die zelf in België woont en mij vanaf Aarschot naar mijn hotel heeft gebracht in Hasselt. Toch kom je dan helemaal gaar aan en was vlak bij het hotel een restaurant gelegen waar ik na mijn spul in de kamer gedumpt te hebben, simpel een stuk brood met boter wilde hebben rond een uurtje of half 5. Dat was niet mogelijk, want de koks kwamen pas om half 6. Ik zo; hoezo is dat niet mogelijk; je pakt een broodmes, een stokbrood, je snijdt een aantal stukjes en een beetje boter erbij. Mevrouw was duidelijk niet gediend van mijn directe toon en zei dat ik maar opzoek moest gaan naar een ander restaurant. Prima, want ik vertik het dan ook nog om bij die lui binnen te stappen.
Zaterdagochtend begon de cursus al op tijd, rond een uur of 10. Voor mensen die mij niet zo goed kennen. Normaal slaap ik dagelijks tot omme nabij de half 10 en dan pas sta ik op, dus dit was vroeg. Ik had de cursus Anatomie, Pathologie en fysiologie. Ik heb deze al eerder gedaan voor mijn masseurscarrière, maar inmiddels was dat alweer 4 jaar geleden en werd het even tijd om de nodige zaken weer te herhalen. De eerste zaterdag was al pittig, we begonnen met een stukje psychologie en over de emotionele waarde hoe die kan stijgen of dalen, we spraken onder andere over de EMO MAX: oftewel, de grens waarin je emotioneel in staat zou zijn tot zelfdoding. Dat in principe alle gevoelens hier toe kunnen leiden en als iemand emoties zou hebben op de massagetafel, dat we ervoor zouden moeten zorgen dat de emoties niet verder oplopen. Immers zijn we niet opgeleid tot therapeuten (al voelt het soms wel zo omdat veel mensen zijn of haar verhaal doet). Maar ook werd er een voorbeeld aangehaald door de docent van 2,5 maand voor de cursus waarbij de docent betrokken was vanuit zijn andere baan als wetenschappelijk/technisch rechercheur voor de Belgische politie. Hij vertelde hier het verhaal in het kader van de EMO MAX dat het soms niet zichtbaar hoefde te zijn, dat er een vader was die na zijn werk thuis kwam, kind kwam later thuis van de oppas en zijn gezamenlijk wezen eten. Hierna dat hij zijn kind gewoon naar bed bracht zoals anders en daarna naar zijn werkkamer ging om de briefopener te pakken. Hij liep hierna weer naar de kamer van zijn dochtertje en stak haar 17 keer in de romp waarna hij zijn vrouw om het leven bracht door verstikking van een kussen. Tenslotte zou hij weer terug gegaan zijn naar de werkkamer en de pistool gebruikt hebben om zichzelf om het leven te brengen. Een heftig familiedrama waar je dan over na moet denken wat emoties zouden kunnen doen. Ik als beelddenker zie het dan vervolgens ook voor me, en dat zou ik soms toch wel wat minder willen. Zeker als je daarna nog in de les anatomie van het skelet het skelet weer in elkaar moet zetten… Word dan wel gelijk vrij visueel.
Zondagochtend begon de dag ook gelijk weer heftig. De docent was wat te laat, maar bij binnenkomst vertelde hij dat hij de dag/nacht ervoor was opgeroepen voor een crisis klus en de hele nacht door had gewerkt. Hier vertelde hij opnieuw een verhaal, wat die nacht ervoor zich had afgespeeld in de provincie Luik. Hierbij had een vader zijn 2 kinderen geëlektrocuteerd in bad met een haarföhn omdat zijn vrouw wilde scheiden. Daarna had hij gepoogd zichzelf nog het leven te ontnemen, wat mislukt was. Weer een heftig verhaal, maar wat ik eveneens me weer voor me kon zien. Was wat mij betreft ook een beetje too much weer. Op dat moment had ik al zoiets: ik wou toch dat ik wat minder in beelden dacht en wat minder gevoelens had. De rest van de dag zijn er verschillende stelsels besproken, zoals het spijsverteringsstelsel, het zenuwstelsel e.d.; eigenlijk alles wat met anatomie te maken heeft van ons menselijk lichaam.
Vervolgens ben ik zondagavond weer terug naar Groningen gereisd. Op zich ging het vrij goed vanuit België de Nederlandse grens over en tot Utrecht prima op schema. Echter tussen Utrecht en Amersfoort ging het mis: op een bepaald moment stoot de trein “iets” aan en gaat direct op de noodrem staan. Enige ogenblikken weten we niet wat er aan de hand is, maar al snel komt de mededeling dat er een “aanrijding met een persoon” heeft plaatsgevonden. Daar we in het stuk geen overgangen waren tegengekomen, had ik gelijk zoiets van; dit is een doelbewuste actie van een persoon die aan de EMO MAX was toegekomen en zichzelf voor de trein heeft geworpen. Gelijk kwam bij mij de eerste bedenkingen weer binnen waar we het hele weekend over bijgeschoold waren, dus de anatomie, dat het lichaam 5 liter bloed gemiddeld heeft, dat zal wel een flinke vlek geven, wat de impact is op het lichaam, op botstructuren etc. Eigenlijk helemaal geen gezonde gedachten erbij, terwijl ik van andere passagiers vooral hoorde dat het sneu is voor de familie. Daarnaast was ik al helemaal gaar natuurlijk na de eerdere verhalen dat weekend. En dan hoor je gewoon heel lang niets. De aanrijding was zelf rond 22.30 uur. Echter kregen we pas rond half 1 ’s nachts bericht van de politie dat de trein door mocht rijden naar Amersfoort. Er was ook maar mondjesmaat informatie beschikbaar, ik denk dat er elk half uur iets werd verteld door de conducteur, zoals dat het wel lang ging duren. Toen we weg mochten, werd er wel verteld dat op Amersfoort dan bussen zouden staan naar de eindbestemmingen. Uiteindelijk bleek dat bij aankomst er niet te zijn en toen we met (naar schatting) 100 man voor het station stonden, het ontbrak aan personeel, noch bussen. Uiteindelijk was het kwart over 1 ’s nachts voor er een bus vertrok vanuit Amersfoort richting Groningen, waarbij ik uiteindelijk om kwart voor 4 ’s nachts pas thuis was.
Het werd uiteindelijk ook maar een kort nachtje, want om 10 uur ’s ochtends, was ik alweer klaar wakker. Maandag was een rare dag… De hele dag ook gewoon een “leeg gevoel”, wat mede waarschijnlijk wel zou komen door de korte nacht, maar ook omdat het geheel best wat impact op mij heeft gemaakt, de verhalen op de cursus, vervolgens een zelfdoding erachteraan en ik sinds de zelfdoding daarbij gewoon steeds een beetje misselijk gevoel erop na hou. Spanningen, dat zullen het zeker zijn. Het is gewoon echt binnen gekomen, een beetje te veel als je het mij vraagt. Dan zou ik toch juist willen dat ik wat minder zou voelen…
’s Avonds zou ik dan mijn vriendin weer eens zien na het weekend dat ik weg was… Maar helaas kon dat op het laatste moment alsnog niet doorgaan… Ze had zondag al aangegeven zich niet heel lekker te voelen, maar schepte toch nog de hoop dat ze maandagavond een nacht bij me zou zijn. Eindelijk, de knuffels kan krijgen die ik na zo’n (voor mij) ingrijpend weekend wel nodig had. Het was daarom ook wel echt een domper en de laatste druppel die ik kon gebruiken om even totaal uit disbalans te zijn. Uiteindelijk vroeg ze me wel een e-mail op te stellen (omdat ze toch weer vroeg ging slapen) met wat ik dan wel niet voor gevoelens allemaal heb en heb ik gestuurd. Daarna heb ik mijn moeder maar gebeld, waar ik het goed mee kan vinden. Even praten. Ze kwam er ook gelijk aan toen ik haar belde en nog zo’n twee uur bij mij geweest, bepraten en herhalen. Dan is het emotioneel ook gewoon zoveel in eens, als alles samen komt. Ook een goede vriendin van me had ik al op de hoogte gebracht en was ook de zondagnacht voor me wakker gebleven om het wat “plezierig” te houden onder de omstandigheden. Die heb ik maandagavond ook nog gebeld, om nog bij te praten, daar ik gewoon letterlijk op mijn breekpunt van mijn emoties zat.
Dinsdag begon de dag ook weer misselijk voor mij. Totaal geen trek, geen eetlust, geen fut om iets te doen. Zucht, weer gelijk het gevoel van “Had ik maar wat minder emoties”. Ik was wat teleurgesteld in de houding van mijn vriendin op mijn e-mail en dat ze het besprak via whatsapp, terwijl ik dan denk; had naar mij toe gekomen, zeker als een e-mail zoveel emoties bevat, maak dan tijd voor je partner. Uiteindelijk toch weer naar mijn ouders gegaan om wat te bepraten en heb ik mijn vriendin haar het initiatief laten nemen om maar eens contact met mij op te nemen, wat ze gelukkig ook wel deed. Ik had aangegeven te willen bellen, aangezien ik steeds via whatsapp het gevoel had dat ik niet alles wist van haar. Daarop kwam de vraag “Hoezo?” en heb ik aangegeven dat ik dat niet via whatsapp wilde bespreken. Toen kwam ze ’s avonds alsnog wél langs, niet het meest fitte, maar ik geloof (als ik haar moet geloven) dat ik er slechter uit zag als een zombie en dat ze me nog nooit zo had gezien. Ze was er wel van geschrokken, misschien was het daarom ook wel beter dat ze langs kwam, en hebben we het één en ander ook besproken wat mij dwars zat en als ze niet weet wat ze moet zeggen, dan het ook aangeeft of dat soms woorden niet troosten, maar knuffels wel ondersteunen. Kortom, meer communiceren op zo’n moment en dat snapte ze wel, maar vind ze ook lastig. En dat snap ik wel. Ik heb een hele andere opvoeding genoten, waarbij mijn ouders heel vrij en open zijn. Bij haar thuis werd/word niet gesproken over gevoelens en dan krijgt ze een emotioneel vriendje zoals ik… Ja, dat is dan wel even wennen natuurlijk. Daarentegen is het ook weer voor mij wennen, dat ze juist wat geslotener is dan ik vanuit mijn ouderlijk huis gewend ben. En het is natuurlijk ook zo; een relatie is altijd wat aanpassen. Je moet 2 levens in een cocktailbeker gooien, shaken en daar een mooie formule uit krijgen wat ook nog enigszins van smaak is. En ja, dat heeft dan enige hobbels, maar zo is het nu eenmaal. Gelukkig staan we er beiden nog steeds in dat we ervoor willen gaan, maar dat we een weg erin moeten vinden. Uiteindelijk geloof ik dan dat we er wel weer sterker uit komen en heb ik zoiets van: als we dit kunnen overleven met zijn tweeën, dan is het, wanneer we wel ooit voor zoiets als KID gaan kiezen, dat we er zeker van zijn dat één van de twee het niet zomaar opgeeft. Het geeft nu toch wel dan de nodige zorgen met zich mee.
Maar toch… Soms zou ik toch minder willen voelen… Gewoon een minder gevoelig persoon zijn. Minder emoties door mijn lijf willen voelen. Minder in beelden denken. Gewoon, alles even wat minder….
There is One comment
Pingback:Ik kon het niet meer… Ik ben kapot… | Ik en mijn Klinefelter