Bijna een week geleden ben ik dan geopereerd en toch gaat naar mijn idee het herstel best voorspoedig. Ik moet echter wel mezelf afremmen, want zoals de eerste drie woorden van deze alinea zeggen: bijna een week geleden. Wat natuurlijk ultra kort is.
Inmiddels word ik steeds minder gedrogeerd. Inmiddels heb ik twee nachten geslapen zonder de oxyform (een morfine-achtige) medicatie en dat gaat wel goed. Zoals ik van mezelf gewend ben, duurt het wat langer voor ik inslaap, maar dat was niet zo bij de oxyform, wat ook logisch is, want je bent nogal gedrogeerd erdoor. Maar ik merk ook nu overdag dat de ik er profijt van heb dat ik de oxyform eraf heb gehaald, omdat ik het nu wel red de gehele dag wakker te zijn. Op zich wel fijn, al heb ik er natuurlijk ze nog wel bij de hand voor het geval ik wel acute pijn zou krijgen. Daarnaast ben ik ook sinds eergisteren de diclovenac aan het afbouwen. Gisteren en eergisteren had ik 2 keer op een etmaal 50 mg. Vandaag ga ik het voor het eerst terugbrengen naar 1 maal daags 50 mg en als dat goed gaat zou ik dan overmorgen ook daarmee stoppen.
Dan heb ik alleen nog als basis de paracetamolletjes: voorgeschreven stond dat ik deze 4 keer daags 2 tabletten (samen 1000 mg) zou moeten nemen. Om eerlijk te zijn, heb ik dat maar een paar dagen gedaan (letterlijk twee dagen), omdat ik eigenlijk weiger om ervoor op te staan, dan wel later naar bed te gaan om eraan toe te komen om elke 6 uur paracetamol te nemen. Dus die had ik al teruggebracht naar 3 keer daags 2 tabletten. Deze behoud ik nog even. Als het goed gaat zonder de diclovenac een dag of 2 zonder pijn, dan wou ik twee maal daags 2 tabletten nemen, en als dat goed gaat naar éénmaal daags 2 tabletten en vervolgens naar 1 tablet en tenslotte helemaal niets. Maar eerst maar de stapjes doorlopen, voordat ik op niets zit, dan ben ik ongeveer een week verder. En dat komt goed uit, want volgende week dinsdag heb ik de eerste controle afspraak op de polikliniek in het ziekenhuis.
Ik moet ook zeggen, ik heb niet echt pijn ervaart, wel dat het drukkend is, of dat je een beweging maakt dat je beter niet kunt doen omdat het dan gevoelig is, maar echt pijn.., nee dat niet. Het geheel is vooral heel beurs, zoals ik zelf ook al had getweet eergisteren met een foto. En het jeukt met name, heb de hele tijd het idee dat het kriebelt en daarom is gisteren ook door de huisarts de steriele pleisters met gaasjes, zoals je op de foto kan zien, ook eraf gehaald en vervangen door gaasjes die ik zelf moet vervangen morgen weer. Dus ik weet al hoe het eronder eruit ziet, en tja… Het is apart. Moet nogal wennen aan de platheid en er zitten ook nog een soort strips op als soort van hechting ofzo. En natuurlijk; het echte resultaat is ook pas te zien met een paar weken, wanneer de beursheid is weggetrokken. Volgens de huisarts zal dat naar verwachting twee weken gaan duren, dus ben heel benieuwd. Intussen blijft het jeuken, met name als ik niet afgeleid ben, jeukt het meer. Al zal het waarschijnlijk niet meer jeuken, maar meer opvallen. Het drukkende is mogelijk ook niet alleen van de wond, maar met name van het compressiehemd, dat ik gedurende 6 weken moet dragen. Wat me nog wel erg opvalt is dat mijn rechter tiet nog wat “groter” is, ofwel dat daar meer zwelling zit. Voor de operatie was dat ook de tiet die groter was, dus hoop dat dat nog verder afneemt.
Wat ik voor de operatie al van plan was, heb ik afgelopen zondag maar besteld (voordeel van internet tegenwoordig: je hoeft je huis niet uit om te shoppen): de poloshirt met korte én één met lange mouwen. Heb er bewust eerst 2 besteld, omdat ik vooral wil weten hoe ik me erin voel en of ik definitief ook de polo’s ga inzetten als bedrijfskleding. Ik wacht het nog even af. Heb nog wekenlang de tijd om erover na te denken. Ik kan nu niet meer zeggen “Tiet zat”, want dat is niet meer het geval.