Gisteren was ik samen met mijn vriendin een dagje uit, naar de dierentuin in Emmen. Het dagje was heel leuk “op zich”, niet te veel van aantrekken, maar gaf ook wel weer wat bedenksel mee op de dag op dat moment, over mijn onvruchtbaarheid. Er bracht zich een situatie wel voort, waardoor het kwam natuurlijk. Joyce en ik zaten op een bankje waarbij op een bepaald moment een klein kindje van een jaar of 5 bij ons op het bankje klimmen om naar de vleermuizen te kijken. Komt de vader van het kindje erbij en zegt zo; “Dat zullen jullie ook wel binnen een paar jaar krijgen.”

Phoef, die had ik niet verwacht op de dag. De hersenkronkels in mijn hoofd gingen heel snel. Eerst een soort verlamming even, en het enige wat ik er even uit kon brengen is “Ja, wellicht wel…”. Tja, wat moet je dan ook zeggen. Opnieuw kwam naar voren dat mensen het zo vanzelfsprekend vinden dat je kinderen kunt krijgen, op een natuurlijke manier. Maar ja, ik zou er toch wat meer moeite voor moeten doen, en dan zijn het nog niet eens eigen kinderen. Joyce en ik hebben het er wel tussen neus en lippen wat over gehad, want waar ik mij het meest zorgen nog over maak, is de vraag van mijn schoonouders, als ze deze vraag neer gaan leggen over kinderen of de kinderwens. Dat is iets wat mij nog het meest bezig houd op dit moment als het gaat over mijn onvruchtbaarheid. Immers weten mijn ouders het al 2 jaar dat ik geen kinderen kan verwekken, maar begint het cirkeltje mogelijk weer opnieuw omdat het wellicht voor de schoonouders de nodige vragen oplevert. En nu ben ik inmiddels wel aardig zo ver dat ik het erover kan hebben, maar toch… het is nou niet het leukste onderwerp.

Met Joyce heb ik het er al wel kort over gehad, dat als we het vertellen, dat we het samen doen in plaats van dat ze het van Joyce horen. En dat idee vind ik wel zo prettig. Immers is het nu iets wat ons beiden aan gaat. Het is ook fijn dat ik “eindelijk” een vriendin heb waarmee ik het ook diepgaander erover kan hebben, anders dan mijn eerste vriendin na de diagnose, die eigenlijk niet zo doorvroeg (of lees: helemaal niet). En dat Joyce ook open staat voor de alternatieven. Ik heb nog steeds wel een kinderwens, maar hoe deze invulling zal zijn, zal een afstemming zijn tussen haar en mij natuurlijk. Word het toch nog pleegzorg op termijn? Heeft ook zijn voor- en nadelen, met name het hechten aan kinderen. Daarnaast zijn er nog andere opties, adoptie is uitgesloten, maar dat heeft met name te maken met de hoge kostenpost die bij adoptie de hoek om komt kijken. Dan blijft eigenlijk nog KID (Kunstmatige Inseminatie Donorzaad) over… Dat is iets wat vooral flink wat frustraties zal oplopen in het traject en is vooral belangrijk dat we eerst stabiel zijn. Gelukkig zijn er mogelijkheden, al zou ik zelf echt nooit een bekende donor willen in de zin van; dat het mijn buurman zou zijn. Dan liever langer wachten dan dat het een bekende is. Nu is het niet zo dat ik het kind ervan zou weerhouden om contact op te mogen nemen met de biologische vader wanneer hij of zij daar behoefte in heeft en zal ook altijd eerlijk erin zijn, maar is dan anders wanneer het iemand is die wat verder van mij af staat in de zin van een donor dan een bekende.

Al deze dingen zullen in de loop van de periode dat Joyce en ik samen zijn, natuurlijk wel helderder worden, want niet alleen ik hoef (gelukkig!) dit te overdenken, daar staan we nu samen voor. En om eerlijk te zijn, vind ik dat ook wel prettig om dat op deze manier te delen. Het is toch wel anders dan met je ouders of mijn vrienden. Daar zit een heel ander gevoel bij en zeker andere soort consequenties, omdat het (m.u.v. mijn ouders dan) hen niet direct persoonlijk raakt. En ik ben nu wel heel blij dat ik iemand heb gevonden die mij kan accepteren om wie ik ben en samen het avontuur wil aangaan nu en in de toekomst. De confrontaties… Die zullen nog blijven, maar ik hoop dat ik steeds meer en meer, er beter mee om zou leren gaan. Aan de hand van de situaties, en aan de hand van de tijd om dingen te overdenken.

Deel dit: