Ik weet wat ik nu wil zeggen, wat namelijk belachelijk klinkt van een 24-jarige: Vroeger dacht ik anders… Maar voor mij betekent vroeger: voor juli 2011. Voordat ik wist dat ik onvruchtbaar zou zijn. De tijd dat ik nog droomde over een geheel andere toekomst… Ja, dat was voor mij vroeger, terwijl een betere term misschien “voorheen” zou zijn. Toch wil ik spreken over vroeger, juist omdat het een andere levensfase voor mij was.
Vroeger dacht ik altijd, later als ik groot ben, dan krijg ik een vriendin, met dat meisje ga ik uiteindelijk trouwen en zal ik kinderen krijgen. Eerst trouwen, want dat zou makkelijker zijn met betrekking tot het juridische deel van de kinderen. Maar verder had ik nooit zo’n beeld van het trouwen, behalve dat het gemakkelijk is als ik kijk naar de kinderwens. Maar nu ik onvruchtbaar ben, is het laatste jaar mijn gedachtengang ook over trouwen veranderd. Want eigenlijk, is er niet zoveel nut meer van het trouwen. Het lastige is alleen, dat het min of meer een sociale druk erachter staat, dat het bij het leven zou moeten horen… En datzelfde geldt voor kinderen krijgen: er staat heel veel sociale druk op.
Maar juist nu, denk ik vooral: trouwen? Nee, dat hoeft niet meer voor mij. Er zit in zekere zin geen belang meer bij, niet zoals je zou denken wanneer je bijvoorbeeld wel vruchtbaar zou zijn. En ik denk op dit moment (voor de goede orde, in de tegenwoordige tijd, niet vroeger) vooral dan dat trouwen niet zo zinvol is voor mij. En dan hoor je wel eens tegenstanders daarvan, dat het een verzegeling is van het samen zijn en denk ik eigenlijk… Dat is voor mij niet zo nodig. Kan ook een ringetjes kopen, daar iets in laten graveren en dat dat voor mij waardevol is.
Eigenlijk kan ik al met al makkelijk praten: momenteel ben ik single en leef ik niet op de roze wolk. Dus kijk nu heel objectief naar wat ik zou willen of niet. En natuurlijk, het kan altijd weer veranderen, maar trouwen heeft wat mij betreft niet zoveel nut.
Daarnaast is ook op andere wijze mijn denkwijze veranderd. Ik merk ook dat ik in bepaalde dingen ben veranderd. Ik denk makkelijker, maak me minder snel zorgen, en sla makkelijker dingen van mijn schouders af. Ik sta wat meer op mijn strepen merk ik als iemand mijn grens over gaat en ben in dat opzicht het laatste jaar was assertiever geworden, wat ik zelf erg wijt aan mijn testosteron gebruik, maar: ik heb er zelf niet zo’n last van. Ik vind het juist wel wat fijn dat ik niet overal mij zorgen over maak.
Sommige mensen vinden het dan lastig dat de keerzijde ook veranderd is, juist doordat ik me minder druk maak, is bijvoorbeeld een gesprek voeren wat anders geworden. Ik ben er veel meer vanuit gegaan dat iemand verteld wat iemand wil vertellen. Dus vraag ook niet eindeloos meer door, ondanks dat sommige mensen dat van mij gewend waren. Persoonlijk ervaar ik het niet als vervelend eigenlijk. Juist omdat je daardoor niet iemand tot het uiterlijke confronteert, en maar blijft graven en ik veel meer kijk naar grenzen. Ik wil best wel graven hoor, dat zit gewoon in het aard van het beestje. Maar als iemand signalen afgeeft in de zin van beperkte antwoorden geven of kortaf te zijn, ga ik niet meer eindeloos graven. Dan denk ik steeds vaker: okay, iemand wil het er niet over hebben. Prima. Dan houd het ook op. Ik denk namelijk dat iemand verteld wat iemand kwijt wil en soms stel je een vraag, maar niet 3 keer een vraag om het maar anders te formuleren. Nee, dat valt niet meer in het straatje. Dus ook op die wijze, ben ik qua denken gewoon heel erg veranderd en zoals anderen zeggen misschien “mannelijker” geworden. Persoonlijk vind ik het best meevallen, omdat ik het geen ongunstige bijwerking vind.