Gisteravond, vond ik het een bijzondere avond. Eigenlijk was het in beginsel niet heel bijzonder, ik had weer “gewoon” mijn EHBO les. Maar mijn instructeur, die ik al een jaar heb en die mij enigszins bijhoud wat ik aan EHBO moet kennen, wist vorig jaar al dat ik het heel lastig had met het accepteren en soort omgaan met de diagnose dat ik onvruchtbaar was en we hebben, in de tweede les een emotioneel gesprek gehad na afloop van de les. Ik had gelijk zoiets met hem: bij hem moet ik zijn voor dit gesprek. Het was de periode voordat ik verwezen werd naar een maatschappelijk hulpverlener of iets, maar het was zeker nodig en het was een goede opvang.
In dat gesprek gaf ik al aan, mijn emoties te schrijven en er zelfs toen al over dacht om er een boek van te schrijven. Afgelopen jaar ben ik dan ook soms wel en soms niet in de les geweest, waardoor ik hem ook in mindere mate had betrokken bij mijn proces. Het ging natuurlijk ook steeds beter, en had een beetje een plek gevonden. Tot ik gisteravond weer les van hem had en na afloop van de les naar hem toe kwam met twee boeken in mijn handen: de proefdrukken van Ik en mijn Klinefelter. Het begin van de bijzondere avond. Er waren nog wat cursus-genootjes aanwezig en Piet, hoe de instructeur heet, was vol bewondering over het feit dat ik het heb doorgezet, om het boek toch te gaan schrijven en natuurlijk ook in druk te gaan zetten.
Het kwam aan de rol, en tegen de zeven mensen die er nog waren, voor het eerst in een groep mijn verhaal gedaan. En het gekke vond ik zelf, dat ik het niet heel erg lastig vond. Ik moest wel een paar keer zoeken naar de juiste woorden, maar merkte ook wat anders hoe het in mij omging. Het werd voor mij juist heel klinisch hoe ik het vertelde. Juist omdat bepaalde dingen al beter zijn ingezakt en ik het natuurlijk al ruim een jaar weet, dat ik onvruchtbaar ben en vandaag de dag exact 11 maanden dat het veroorzaakt word door het syndroom van Klinefelter. En wat ik ook zo bijzonder vond, is dat mensen, bijna een half uur naar mijn verhaal hebben geluisterd. Iets wat ze niet hoefde, want de les was voorbij, maar gewoon uit interesse en deels ook bewondering dat ik het verhaal verteld heb, dat ik een hectisch jaar achter de rug heb en dat ik het maar ben gaan opschrijven.
Ik vind het dan ook echt heel bijzonder, hoe deze mensen op mij hebben gereageerd. En nu lijkt het alsof ik het misschien zo makkelijk vertelde, maar achteraf, toen alles op tafel lag en jezelf stil bent, de mensen om je heen allemaal stil zijn van het verhaal, dan besef je gewoon… Hoe bijzonder het is, en ook nog vooral heftig nog voor andere mensen. Maar juist het feit dat ik er al ruim een jaar mee bezig ben, zit je er zo in, dat je soms gewoon niet goed meer beseft, dat het een heftige boodschap is voor andere mensen. Ik hoor het wel van mensen: heftig verhaal. Maar zelf heb ik dan al zoiets van: “het valt wel mee”. Maar denk dat het puur komt door het feit dat ik midden in dat verhaal sta.
Wat ik ook fijn vond, is dat ze actieve vragen stelden, hoe het voor mij is bijvoorbeeld, of er een behandeling voor is, of ik ooit nog wel kinderen kan krijgen en hoe ben ik erachter gekomen. Ik heb ze gewoon open beantwoord, zoals ik dat ook zou doen en heb gedaan. Wat ik ook een mooie vraag was, of ik het geaccepteerd had. Daar had ik nog even over nagedacht… En ja, ik heb in die zin in het afgelopen jaar geaccepteerd dat ik onvruchtbaar ben. Maar accepteren is iets anders dan dat je het soms niet lastig vind. Ik vind het een verdomd lastige vraag wanneer ik aan het daten ben, en er begint iemand over hun kinderwens. Hoe moet ik erop reageren? Vaak doe ik het af met een grapje, zoals “Dat zit niet in de pijpleiding schat!” en soms zeg ik: daar ben ik nog niet mee bezig. Maar meestal reageer ik met mijn verhaal, dat ik het syndroom van Klinefelter heb en onvruchtbaar ben. En soms leid het ertoe dat iemand het contact verbreekt, om die reden. Wat natuurlijk heel jammer en zonde is. Maar aan de andere kant ook erg oppervlakkig. Dat zijn de vrouwen met klapperende eierstokken.
En natuurlijk, er zijn veel meer situaties buiten het daten om; ik vind het momenteel nog steeds lastig dat iemand kinderen krijgt of zwanger is, maar puur omdat ik weet dat ik het zelf niet zou kunnen. En sommige grapjes over onvruchtbaarheid, kan ik nog lang niet altijd hebben, net als het plannen van kinderen van vriendinnen, wat ik verdomd lastig vind. In de huidige situatie zeg ik het gewoon, dat het mij even te veel is en dat ik graag van onderwerp wil veranderen. Dus als je terug kijkt naar de vraag: ja, ik heb het in zekere zin wel geaccepteerd, maar ik ben er nog lang niet. Er zitten nog zoveel gevoeligheden waar soms zo makkelijk over gedacht word. Maar zo verdomd lastig is om goed mee om te gaan. En de meeste mensen weten het ook echt wel dat ik het syndroom van Klinefelter heb. Ik kan het ook moeilijk niet zeggen: over een maand is mijn boek te koop, en het zou pas lullig zijn dat iemand via een omweg hiervan hoort en je daarmee confronteert dat je het verzwegen hebt. Nee, dan is direct vertellen een betere optie. En als iemand mij dan niet waardevol genoeg vind, is dat naar mijn idee vooral een beperking van hun kant.