Misschien ken je de situatie wel: je bent in een omgeving waarin mensen het maar heel normaal vinden dat je kinderen kunt verwekken en krijgen. Eigenlijk zoals het je word geleerd op school, tijdens biologie. De les die de meeste pubers ook het meest boeiende vind: de seksuele voorlichting en voortplanting.
Vandaag was het ook weer zover, alleen nu was het op mijn werk van mijn bijbaan. Het is in deze regio meivakantie, wat betekent dat veel medewerkers van de rijksuniversiteit waar ik werk, hun kinderen maar mee naar het werk nemen: de voordelige kinderdagverblijf als het ware. Op het werk is de sfeer informeel en grappen maken gebeurd er nu eenmaal vaak, zoals vandaag ook… Dus er waren wat kinderen aan het spelen, dus zegt één van mijn collega’s tegen mij… “Hey Romano, je kinderen spelen daar, hou je ze nog bij je?” Ik ging maar zonder blik erop te werken stug door met mijn werk…
Een paar minuten later kwam er een andere collega al aan, die vroeg dan “Heb je eigenlijk ook kinderen? Of zou je die later willen?” Ik kneep mijn traanbuizen al dicht, want ik weet als ik minder geslapen heb, dat ik vaak minder goed tegen deze vragen kan, zoals vandaag. Bovendien was het mijn tweede confrontatie hierin vandaag, en dat is voor mij eigenlijk too much… Ik besloot het niet onder stoelen of banken te schuiven en zei tegen mijn collega “Nee, helaas niet. Ik ben onvruchtbaar…”
In eerste instantie zag ik de schrik in haar ogen, waarna ze zich direct begon te excuseren… Ik probeerde het maar wat gerust te stellen… “Je kon het ook niet weten, er word altijd maar vanuit gegaan dat ieder kinderen kan verwekken.” zei ik tegen haar. Ze knikte… Daarna was het stil, alleen de machine was luid en duidelijk te horen…
Zo’n stilte, een pijnlijke stilte, is eigenlijk zo jammer. Het zou zo fijn zijn geweest als er een vraag werd gesteld, of het onderwerp van het gesprek werd veranderd. Maar tegelijkertijd: ik begrijp het heel goed. Zij heeft zelf een dochter en dan is het voor mensen al sneller “vanzelfsprekend” dat je vruchtbaar zou zijn, dus ik snap ook wel de schrik hierin en al helemaal als je zo’n antwoord niet verwacht. De volgende keer als ik mijn “Sperma light”-shirt draag, zal ze in elk geval snappen wat ik daarmee bedoel.
Herken ik, ja, altijd pijnlijk die veronderstellingen en vragen
uit de krant van zaterdag:
http://www.trouw.nl/tr/nl/4480/Moderne-Manieren/article/detail/4025970/2015/05/16/Mensen-blijven-maar-vragen-naar-onze-kinderloosheid.dhtml
Hey Romano,
Heel pijnlijk voor je, heel herkenbaar ook. Man zit met hetzelfde, plus dat ik al drie kinderen heb uit een eerder huwelijk, dus kinderen zijn er al, het is allemaal niet zo erg. Och en hij had een vrij leven, hij wil ze vast niet zo graag. Meeste mensen snappen ondanks hun eigen kinderen überhaupt niet waarom er zo veel verdriet is. Hij moet maar blij zijn en genoegen nemen met de mijne. Ik snap hem gelukkig wel en weet ook dat hij zich 100% voor mijn kinderen inzet en van ze houd maar ik begrijp gelukkig zijn verlangen.
Hallo Francisca,
Dank voor je berichtje. Ik ken de confrontatie van mensen die makkelijk denken en het verdriet niet kennen. Mensen die kinderen wél kunnen krijgen, kunnen zich over het algemeen ook ontzettend lastig indenken of voorstellen wat het betekend om geen eigen kinderen te kunnen krijgen. Er zit wat dat betreft wel een beetje een verschil tussen biologisch de vader zijn of een vaderrol vervullen voor het eigen gevoel. Voor het kind hoeft dat niet een verschil te zijn, maar voor het eigen gevoel is het niet makkelijk.
Het is wel eens als idee geopperd naar mij toe “Waarom geen vrouw met kinderen die geen kinderen erbij wil?”, maar ook dat is in mijn optiek een vorm van het verdriet wat bagatelliseren. Een beetje alsof een beer van een kind kapot is en geef je het kind maar een nieuwe beer. Daarnaast vergeet iemand dan iets: een relatie met iemand draait namelijk niet om of iemand kinderen heeft of niet, maar dat je iemand leuk vind of niet. En dat is -helaas- een maatschappelijke ontwikkeling die nu veel gaande is.