In mijn vorige blog vertelde ik al dat ik door mocht gaan naar de volgende fase van mijn opleiding. Ik had ook op dat moment gehoopt dat het nog kon gebeuren bij mijn stageplaats waar ik de rest van de opleiding ook heb gedaan. Echter nam mijn leidinggevende (en vertrouwenspersoon) ontslag, waarna er een aantal collega’s volgden. Daarbij deed het leerbedrijf ineens een verbod op het maken van examens op de werkplek. Dit deden ze onder het mom van dat er door Corona geen examens afgelegd mochten worden. In werkelijkheid een leugen: de overheid had namelijk al bepaald dat leerlingen in zorgberoepen juist wél moesten examineren. Het was voor het leerbedrijf meer een methode om mij te kunnen dwarsbomen.
Op vragen wanneer en op welke termijn ik anders mijn examens had mogen doen (wat al met al dan nog zo’n 8 uur aan investering vroeg van een tweede collega) bleven de vragen onbeantwoord, evenals of ze mij eventueel een contractverlenging zouden bieden wanneer het langer zou duren dan ik een contract heb. Hierop bleef het enorm stil vanuit het management uit. Ik wist op dat moment dat moment eigenlijk ook wel genoeg: dit leerbedrijf zou mij niet langer helpen en mij enkel en alleen gebruiken om de gaten in de roosters op te vullen, want ik mocht wel degelijk werken, maar niets aan school doen. Daar werd simpelweg een verbod op gelegd. Ik besloot na een nacht wakker te liggen over mijn toekomstperspectief hier wat aan te doen. Ik benaderde collega’s en met een paar uur bellen had ik het voor elkaar: ik kon bij een ander leerbedrijf mijn examens behalen. Dezelfde middag ging ik nog langs om de praktijkovereenkomst te laten tekenen en plande dagen in zodat ik mijn examens daar kon doen. Het was dan wel gelijk een dubbel examen voor mijn gevoel: én examens in de zin van een examen die je voor school doet, maar tegelijkertijd ook bij cliënten die je niet eerder hebt gedaan. Het weergaf ook de wanhoop op dat moment: want ik moest en ik zou de examens moeten doen, in elk geval met het beoogde doel wat ik had in mijn tijdspad en ik daardoor eigenlijk weinig extra vertraging kon gebruiken.
Ontslag & nieuwe werkgever
Een nieuwe stageplaats was geregeld. Dat was mooi, dan kon ik door. Ik schreef mijn ontslagbrief en volgende daarmee mijn vertrouwelijke collega’s op. Was ik de eerste? Wel nee! Sinds februari 2020 tot nu toe hebben maar liefst 8 van de 17 collega’s hun ontslag ingediend. Formeel is vandaag mijn laatste arbeidsdag, maar ik heb de nodige vakantie-uren nog op weten te nemen, al werd daar in beginsel ook lastig over gedaan. Een stukje “dwars liggen”. Het ontslag kon ik ook al nemen, omdat ik al wist dat ik vanaf 1 mei al terecht kon bij een nieuwe werkgever. Zou dat nu anders zijn geweest, dan waren beide banen in eerste instantie nog gecombineerd geweest. Maar als geluk voor de nieuwe werkgever: ze kunnen me goed inzetten en ik ben blij met de nieuwe werkgever.
Alleen al mooi dat voordat je begint, al een goed gevoel eraan over houd. Ik blijf wederom in de thuiszorg werken. Ik heb inmiddels al een bedrijfsnotebook ontvangen en een bedrijfstelefoon: fijn: werk en privé word écht gescheiden van elkaar. Maar bovendien: ik heb zo enorm het gevoel weer welkom te zijn en dat voelt onwijs goed!
Afstuderen tijdens coronacrisis
Ow ja, daar ging het uiteindelijk ook nog over… Afstuderen. Naja, ik had dus in alle wanhoop een nieuw stage adres gevonden waar ik heel open ben geweest over waarom ik nu juist belde. Ik hoefde immers alleen nog de examens te doen en dan was ik klaar. Gelukkig werd de deur voor mij open gezet en kreeg ik de gelegenheid om de examens op korte termijn alsnog te maken. De afgelopen maanden ben ik dan ook volop ermee bezig geweest, verantwoordingsverslagen gemaakt en vorige week nog (als ik het zelf mag zeggen, een onwijs toffe) presentatie gegeven aan de collega’s om de zorg te verbeteren. Dit was ook een groot succes, want de verschillende interventies (handelingen) zijn ook al door de vaste collega’s toegepast bij verschillende cliënten. Enorm tof dus! Maar dat niet alleen, ondanks de corona tijd is de instelling van het nieuwe leerbedrijf: we hebben zo ontzettend hard collega’s nodig, dus we moeten blijven opleiden. Niet specifiek voor het leerbedrijf, maar voor de sector zelf.
Eergisteren heb ik mijn portfoliomap al ingeleverd bij de docent, welke ik persoonlijk kwam afgeven na een ritje Drachten: ik kon immers geen verdere vertraging daarin permitteren als het ging om de post bv.
Vandaag was het allerlaatste onderdeel van het examen. In verband met de corona was dit dan wel op enige afstand: namelijk via Skype werd het zogeheten assessment gesprek gevoerd. In dit gesprek werd een verbeterpunt besproken van de zorg, waardoor de kwaliteit verbeterd zou worden. Mede door mijn achtergrond als masseur kwam ik al vrij snel op een verbeterpunt die eigenlijk in de hele sector toegepast zou moeten worden in mijn ogen. Het is weliswaar iets heel kleins, maar zeer effectief. Bij veel cliënten met bv. stijve enkels worden deze doorbewogen, maar er zijn interventies die veel effectiever zijn, zoals het passief rekken. Echter word dit niet tot zelden toegepast, terwijl dit eigenlijk maar een beetje meer tijd kost. Verder werd besproken wat ik in de opleiding heb geleerd en wat ik professioneel vond. Al met al een gesprek van zo’n 45 minuten.
Uiteindelijk gaf de stagedocent van school aan dat ze het een positief gesprek vond en hier verslag van naar de NHA zou sturen, daar ik afstandsonderwijs heb. Daarmee ben ik onder voorbehoud ook geslaagd voor de opleiding verzorgende IG. De finale slag moet namelijk nog gegeven worden door de examencommissie. Dit duurt vanaf nu nog een week of 3 maximaal. Daarna gaat het nog tot 4 weken duren voor ik mijn diploma in huis heb.
In elk geval, voor nu al heel blij natuurlijk: na jaren ploeteren een diploma, een nieuw begin op een nieuwe werkplek en ik kijk uit naar het volgende avontuur: ik wil namelijk in september door met de opleiding tot verpleegkundige. Al moet ik daar nog wel op de opleiding worden toegelaten, dus ik hoop een deze weken daar ook bericht van te ontvangen.