Het is inmiddels bijna twee weken verder dat ik een pittige sessie had bij mijn psycholoog in de behandeling voor de Binge Eating Disorder. En sindsdien staat mijn hoofd 24/7 op hol. Als je nu aan mij vraagt hoe het met mij gaat, dan komt er maar één woord uit: slecht. Zo slecht dat het concentreren op het werk hondsberoerd is, dat ik het lastig vind om mij te concentreren op school en gewoon even totaal niet meer weet wat ik moet en welke hulp ik eventueel van anderen nodig ben.
Ik had verteld dat ik het steeds lastig blijf vinden om zoet te weerstaan, zeker op de momenten dat ik eigenlijk niet zie dat ik echt gewicht verlies bij het afvallen. Gaat het écht slecht dan met het afvallen… Nee, al met al heb ik nu een aantal weken vrij stabiel 12 kilo gewicht eraf… Maar dat is verre van tevredenheid. Nu dit gesprek een paar keer al voorbij kwam, kwam het hoge woord er toch wel uit: er is naast de Binge Eating Disorder sprake van een suikerverslaving.
En daar zit je dan, je gaat nadenken over de woorden die de psycholoog zegt na de behandeling en gaat terugdenken over hoe het tot nu toe altijd is gegaan en ja, zoete producten hebben ten alle tijden een rol gespeeld in mijn leven, in de meest brede zin. En zelfs op de momenten dat ik wel actief aan het afvallen was, deed ik dit verschillende malen met maaltijdvervangers. Maar als puntje bij paaltje komt: dit zijn ook producten die zoet zijn. En zo zit ik ook met drinken, ik geef de voorkeur aan zoet drinken, als het nu om cola, siropen of cristal clear gaat. Ze hebben een gemeenschappelijke eigenschap: ze zijn allen zoet van smaak. Dus het is niet altijd het verlangen geweest van loute snoepgoed, maar het verlangen naar zoetigheid op zijn tijd, in welke hoedanigheid dan ook.
Dus daar over nadenkende kom je ook tot het inzicht; eigenlijk kan het zo niet langer. Maar hoe dan op te lossen of wat je nodig bent van het netwerk om je heen, ik weet het eigenlijk niet. Bij de psycholoog in elk geval hebben we besproken wat voor nu nog de mogelijkheden zijn en eigenlijk zijn ze erg beperkt en ook wel enigszins eng te noemen. Althans: ik vind ze eng. De eerste optie die we nog gaan proberen is met EMDR werken, om de emotionele lading of beter gezegd, de drang naar suiker en zoetigheid, proberen te laten afnemen.
Lukt dat niet… Dan is de enige optie nog om opgenomen te worden, en dat vind ik wel eng. Met veel vragen die ik er dan bij heb over waar ik terecht kom etc. In de eerste plaats had ik zoiets van; nee, dat moet ik niet willen. Maar ik moet zeggen met bijna 2 weken verder denk ik meer en meer; misschien moet ik het juist wél doen, of me in elk geval al laten intekenen op de wachtlijst. Want ik denk meer en meer; laat ik maar echt af gaan gaan kicken van zo’n suikerverslaving en beter leren omgaan met de verleidingen, maar daarbij ook een betere emotionele balans hebben. Want die vliegt nu met regelmaat alle kanten op met slapeloze nachten tot gevolg.
A.s. maandag gaan we starten met een EMDR sessie. Ik weet dat de dagen erop volgend erg kut kunnen zijn, dus ben benieuwd.