Jeetje, wat gaat de tijd soms hard. Afgelopen weken weer flink lopen malen over vorig jaar… De tijd dat jij* en ik nog samen waren, de herinneringen die mij bij zijn gebleven… Ondanks dat ik het gevoel heb dat de testosteron mij zo vergeetachtig maakt op zijn tijd, weet ik alles met jou nog in detail, de subtiele aanrakingen, briefjes, hoe je mij aankeek en hoe verliefd we waren.
We hebben zoveel leuke dingen mogen beleven en hadden onze eigen taal en afbeeldingen, die jij en ik perfect begrepen. Onze eigen betekenissen aan woorden en zonder enige woorden te wisselen wisten we goed wat we aan elkaar hadden en was er geen uitleg nodig. Hoe fijn was dat!?!? Jij begreep mij, ik begreep jouw en waren fijne maatjes van elkaar. Weet je het nog, van vorig jaar, de uitjes naar de dierentuin waar we waren geweest, of hoe wij geconfronteerd met wat anderen zo normaal vonden. Het was als een soort van de drie musketiers, maar dan voor ons twee “één voor allen en allen voor één”. Of het moment dat we een weekendje weg waren, zoals in de film “We bought a zoo” waar we zo fijn samen konden zijn…
Toch was het uiteindelijk niet wat het wezen moest, er kwam een eind aan ons samenzijn. Het is nu eenmaal zo, al vraag ik me wel eens af hoe het was geweest als er geen eind aan was gekomen. Ik denk er nog altijd aan terug als een fijne herinnering en zo een jaar later denk ik nog steeds aan al die details, terwijl ik me toch afvraag “Is het wel normaal die details mij zo helder te herinneren?”.
Het ga je goed, je zal altijd een hokje in mijn hart behouden, maar stiekem wist je dat wel…
* De persoon waarover het gaat, zal dit ongetwijfeld lezen.
There is One comment
Mooi Romano