Vandaag voelt het toch als een sombere dag. Wat ik had willen afleiden, door vandaag de boekrelease in te zetten en het vrolijker te maken, is het vooral somber. Het begon eergisteren al en vond de blog van gisteren ook vrij lastig om te schrijven… Voor het eerst in tijden weer.

Gelukkig, vandaag dan wel beter dan gisteren. Ik had bewust mijn wekker niet gezet, want voelde me toch al niet geweldig en na een geweldig slechte nacht, waar ik amper kon inslapen, toch even wat langer doorgeslapen. En vandaag, het is een rot dag eigenlijk. De hele dag wel bezig met de doodsteek van vorig jaar: het syndroom van Klinefelter. heb mijn taartje van gisteren opgehaald bij de AH vandaag en weggegeten.. Al was het meer meer emotie eten en wat een calorie bom het is, het kan me even HE-LE-MAAL niets schelen.

Eigenlijk sta ik zo een beetje de hele dag stil bij die ene doodsteek, dat één van mijn grootste dromen, verloren is gegaan. Geen kinderen meer kunnen krijgen. Niet biologisch. Dan komen er nog wat mensen voorbij die mij vertellen dat ik al heel wat bereikt heb afgelopen jaar. Ja, dat is waar. Er is veel gebeurd in het afgelopen jaar, maar ook dat herdenk ik vandaag. En dat mag best somber zijn. Er zijn zoveel gedachten die vandaag de revue passeren. En als ik nou echt mijn vinger moet leggen waarop het is, ik weet het even niet. Het voelt nu eenmaal zo.

Ik denk ook wel dat dit niet de laatste keer is. Het leven is net als een rollercoaster, en zeker naar een diagnose als het syndroom van Klinefelter, is het heftig. De trein met wagonnetjes van mijn rollercoaster is in elk geval al eens omhoog getrokken en naar beneden gevallen, het is al een tweede heuvel op geweest en gedaald… En ik denk dat dit dan de de derde helling is waar ik op zit en weer naar beneden moet komen via de andere kant.

Zoals ik in mijn boek (of iets in de trant heb gezegt), het boek is nu dan wel geschreven, maar mijn weg is nog echt niet klaar. Het boek Ik en mijn Klinefelter verteld vooral die eerste 2 hellingen van mijn rollercoaster en daarna, vertel ik het vooral op deze blog. Vandaag had het dan ook feestelijk moeten worden, met de “officiële” release van het boek Ik en mijn Klinefelter, maar eigenlijk is het meer een herdenkingsdienst voor mij geworden vandaag. Ik weet niet hoe het de komende jaren zal gaan, maar eigenlijk hoop ik, dat wanneer ik het elk jaar weer tegen komt, het gevoel van somberheid verminderd. Het is vooral een verwerkingsboek ook, niet zozeer een voorlichtend boek en verteld vooral mijn omgaan met. En ik denk dat het voor jonge mensen, interessant kan zijn, voor mensen die al langer weten dat ze het syndroom van Klinefelter hebben, weet ik het eigenlijk niet. Dat zou ik even moeten afwachten wat de recensies zijn. En dat is natuurlijk weer heel anders dan de recensies die bijvoorbeeld weg kunnen komen van mensen die er nog nooit mee te maken hebben gehad. Ik wacht het af. Eigenlijk zou ik om motiverend over te komen, schrijven: Nu op naar het lichtpuntje… Maar momenteel voelt het nog niet even zo. Dus ik laat het voor nu hier eventjes bij. Morgen vieren mijn ouders hun 25-jarig jubileum van hun huwelijk, dus gelukkig is die afleiding er morgen in deze lastige periode.

Deel dit: