Dag opa

Dag opa,
Dat was het dan, op 12 december jl. blies jij je laatste adem uit. Dit na al ruim een jaar bonustijd na je longkanker, werd de ontstane longontsteking je van ruim drie weken geleden voor jou te veel. Aan deze lange strijd kwam een einde en je was moe, uitgeput en je was klaar ermee. De medicatie wilde je niet meer en sinds 6 december begon je aan je laatste marathon voordat de poorten naar het hiernamaals open gingen.

Dag opa,
Je wist me weliswaar niet meer te herkennen. Je (her)kende mij alleen nog als kleine Romano. Als volwassene wist je me niet meer te herkennen. Dit als gevolg van de complicatie van de ziekte van Parkinson waarbij je lewy body dementie had ontwikkeld. Zo af en toe ben ik nog bij je in het verpleeghuis geweest, zo ook in je laatste uren waarin je nog aan het strijden was. Dat had niet langer zin meer en in gedachten zei ik tegen je: ga maar verder, waar je niet meer hoeft te lijden.

Dag opa,
Bedankt voor dat je er in de tijd voor mij was, dat je me jaarlijks tenminste eens liet kennis maken met een attractiepark. Dat je zo’n sterke man was en dat je met veel wilskracht hebt geleefd. Bedankt voor je wijze lessen. Bedankt!

Dag opa,
Vandaag heb ik je samen met je vrouw, mijn ouders, zusje en overige familie naar je laatste rustplaats gebracht. Dat je op een plek mag zijn waar je geen pijn, verdriet of leed kent. Ik zeg geen vaarwel, maar tot ziens!