Ik zit met toch weer in een emotionele rollercoaster. Ik vind eigenlijk niets leuk, ik vind mezelf niet leuk, wat ik aan het doen vind vind ik niet leuk en kan me al helemaal niet voorstellen dat anderen mij leuk zouden kunnen vinden. Kortom, het dipje is er weer en dat was waarschijnlijk al te merken in mijn vorige blog.
Ik voel me eigenlijk gewoon een zak zand. Als ik ’s avonds op de bank zit en de TV gaat aan, dat kost het mij echt moeite om weer van de bank af te komen. Het is gewoon allemaal even knudde en het liefst heb ik dan dat mensen me gewoon even met rust laten en zelf vermijd ik zoveel mogelijk dan de sociale situaties en vooral zakelijk houden. Maar ook dat heeft me afgelopen week veel moeite gekost. Er zijn zoveel kleine dingen nu in mijn leven die even niet lekker gaan, en al met al samen… Tja, mijn “putje” is gewoon even vol en loopt over. En de reactie van mij is dan dat ik automatisch een emotioneel wrak word en voor het minste of geringste de tranen over mijn wangen kunnen gaan lopen. Ik zit gewoon even niet lekker in mijn vel en daar heb ik vaak niet alleen mezelf mee, maar ook mijn omgeving krijgt het dan nog wel eens te voortduren. Het gedoe met mijn gehoor, de prikkels van onvruchtbaarheid die gewoon even too much zijn, de -wederom- afwijzing van een in het eerste oog leuke meid die dan zaadjes zoekt, de vermoeidheid van werkplek naar werkplek, de idiote diensten… Alles samen: ik kan het maar moeilijk verwerken en als ik dan thuis ben, dan heb ik ook niet echt ergens nog zin in.
Soms reageer ik ook gewoon bewust niet, of zet ik zelfs mijn telefoon geheel uit, gewoon omdat ik dan het gevoel heb dat ik op dat moment gewoon niet goed uit de verf kom of dat ik eigenlijk al door het “moeten reageren” wat geïrriteerder ben dan normaal. De “meevaller” deze week was het bloedonderzoek van de huisarts, die eigenlijk allemaal wel aardig goed is, testosteron was voor mijn doen aan de hoge kant met 26 nmol/l. Niet dat ik daar met het gevoel van lamlendigheid van nu echt verschil in merk, maar ook de algemene dingen die gemeten waren (o.a. ijzergehalte, glucose etc.) waren in orde.
En als je dan voor een baas werkt, met collega’s, dan was het deze week ook niet makkelijk. Ik hou er niet zo van om te moeten jokken of sociaal gewenste antwoorden te geven. Dus als iemand vraagt hoe gaat het met je, dan heb ik soms maar gezwegen, maar daar kwam ook bij dat ik sinds maandag dus gehoorbescherming draag in 1 oor en waarschijnlijk dat ik komende week toch voor beide oren kies, omdat het niet afgedekte oor toch behoorlijk suist na afloop van een dienst. Daardoor kan ik ook minder goed communiceren naar collega’s en ik vind dat wel echt lastig daar, omdat dat het werk nou juist even een oppepper geeft. Vanmiddag heb ik ook een ander type gehoorbescherming gekocht die speciaal ook voor horeca personeel gebruikt word, dus ik hoop daar dan wel gesprekken beter mee te horen omdat het een speciaal filter bevat. Maar al met al: het is gewoon heel vervelend, helemaal als je niet lekker in je vel zit en mijn leidinggevende ziet ook echt wel dat ik ermee worstel en zegt het ook. Dus ik gaf aan dat er meer was, want wat mij hedendaags het meest toch wel bezig houd, is het feit dat ik weer een dipje en de moeite heb met mijn onvruchtbaarheid met 2 harde prikkels in het UMCG en dan later vorige week nog met een meid… Nee, het raakt me nog steeds behoorlijk en uiteindelijk had ik toch maar besloten om donderdagochtend eerder naar mijn werk te gaan en het te vertellen… Want als ik van één ding zeker niet hou, is om dingen heen draaien (bij de spreekwoordelijke vorm, de fysieke vorm is een ander verhaal :p), dus ik heb ook vertelt dat ik onvruchtbaar ben en daar buiten eigenlijk heel open over ben, maar dat ik het er ook regelmatig moeilijk mee heb als ik daarmee geconfronteerd word. En dat het dus niets met mijn werk al daar te maken heeft, maar wel met hoe ik mij daaronder voel. Het (vind ik dan) grappige is dat ze zelf wel vermoedde dat ik wat met mijn hormonen had, dus heb het ook uitgelegd (hier en daar met een knipoog) dat ik ook wel merk hoe ik mijn dosering van testosteron afspiegel, en dat als ik te weinig heb, ik er zelf vooral last van heb, maar als ik te veel neem, mijn omgeving vooral, maar dat is dan weer niet mijn probleem… Al met al was ik toen ik weer buiten stond behoorlijk opgelucht, want zat er best mee dat ik dus het niet kon zeggen op het juiste moment in de juiste setting en rust. Een andere collega van mij wist het al wat langer en afgelopen week ook nog een andere collega waar ik veel mee te doen heb. Ik heb ook aangegeven dat het aantal dipmomentjes steeds minder word, maar ook minder lang. Was het aan het begin nog maanden achter elkaar, nu enkele weken. Maar ze zijn er wel en ik erken het en zie het als een vorm van verwerken. Maar leuk is het niet, niet voor mij… Maar ook niet voor mijn omgeving die doorgaans er toch erg machteloos tegenover staan. En ik voel me daar soms dan ook bezwaard in, dat het bij mij nog steeds speelt, die gevoelens van pijn en verdriet, maar niet steeds weer in herhaling wil vallen in de richting van de ander. Ik heb dan zo’n gevoel van “Dit verhaal kennen ze al van mij.” en dat maakt het voor mij een bezwaar dat ik liever mezelf dan even wat meer terug trek.
Gelukkig zijn er ook blije dingen de komende tijd gepland. Komende week heb ik nog een weekje werken en daarna heb ik vakantie voor 2 weken met leuke activiteiten. Ook heb ik in de komende week in elk geval veel mystery shop visits in de planning staan waar ik wel naar uit kijk (gewoon omdat ik het leuk vind om te doen). En eind deze maand krijg ik eindelijk dubbel glas in mijn woning in een aantal vertrekken. Niet alleen mooier qua ruit (nu is het heel lelijk met 2 ramen gemaakt bv.), maar ook voor mijn energienota… Dus ben dan wel blij met die verandering. En om eerlijk te zijn: ik ben ook wel écht toe aan vakantie.