Groningen, 21 maart 2012

Geachte heer Opstelten,

Laat ik beginnen bij het begin. In oktober 2011 is bij mij het syndroom van Klinefelter geconstateerd. Een gevolg van dit syndroom (waarbij je een vrouwelijk chromosoom te veel hebt) is dat je per definitie onvruchtbaar bent. Ik weet al sinds juni 2011 dat ik onvruchtbaar ben, maar in oktober kwam de definitieve diagnose van het syndroom van Klinefelter uit het onderzoek. Ik heb toen maanden dag in dag uit goed nagedacht wat min vervolgstappen zijn om mijn kinderwens te vervullen, die ondanks mijn jonge leeftijd van 23 jaar, speelde en speelt. Pleegzorg was in mijn ogen hierin een optie omdat je wel degelijk iets voor een kind kunt betekenen en je als alleenstaande je als pleegouder kunt aanmelden.

Ik heb op 9 februari de brief gekregen met een kopie naar de pleegzorgorganisatie Elker ontvangen, met daarin de  “verklaring van geen bezwaar” om door te gaan in het pleegzorg traject, waarbij je gecheckt word in het Algemene Justitiële Documentatieregister, de gemeentelijke basisadministratie en het raadsarchief. Vervolgens is de bal weer teruggespeeld naar Elker, om te beoordelen of ik geschikt zou zijn als pleegouder. In deze brief spreek ik over “pleegzorg”, maar hiermee bedoel ik de gesprekspartners die ik had bij Elker.

Maandag 19 maart jongstleden heb ik de kennismakingsgesprek met 2 mensen van Pleegzorg gehad, de persoon waar ik steeds contact mee hebt gehad, (naam weggehaald), nam de leiding in dit gesprek. In dit gesprek word gekeken of je een geschikte pleegouder zou kunnen zijn, althans, dat is de bedoeling van het gesprek. In mijn beleving is het hele gesprek gebaseerd op het doorzagen van de pleegouder. In mijn geval ging het grootste gedeelte van het gesprek over het feit dat ik het syndroom van Klinefelter heb. In de ogen van pleegzorg zou ik dat emotioneel niet verwerkt kunnen hebben. Ondanks dat ik verteld heb dat de wijze waarop ik er mee bezig ben geweest (het schrijven van een boek onder andere), is dat in de ogen van pleegzorg onmogelijk en had ik het nog lang niet verwerkt. Later in dit gesprek kwamen we op het feit dat ik inmiddels zo’n vier jaar alleenstaande ben, zonder partner. Ze vroegen mij waarom, en ik gaf op mijn beurt aan dat je tegenwoordig geen partner nodig bent om bijvoorbeeld je kinderwens te vervullen. Dat is in de ogen van pleegzorg (in mijn ogen een wat traditionele organisatie) iets wat niet kan en je daarmee een groep weg cijfert. Terwijl de keuze voor mij om alleenstaande te zijn, erg bewust gekozen is. Hieruit vulde pleegzorg voor mij dan in dat ik bij mijn vorige relatie dus erg gekwetst moest zijn en daardoor dus emotioneel instabiel en daardoor geen pleegouder kan worden. Volgens pleegzorg dien je minimaal 5 jaar emotioneel stabiel te zijn voordat je het traject als pleegouder, in kan gaan. Daarnaast gaven ze aan dat een alleenstaande man niet snel een pleegkind toegewezen zal krijgen. Dit in verband met snellere beschuldigingen van eventueel seksueel misbruik.

Al met al vind ik het intakegesprek, dat ongeveer anderhalf uur heeft geduurd, niet juist uitgevoerd en zegt namelijk totaal niets over de geschiktheid van mij als pleegouder, of hoe ik om zou gaan met problemen. Pleegzorg geeft hierin invullingen aan en invullingen aan dat ik overal ergens iets van moet voelen of emoties hebben, terwijl sommige dingen al een plek hebben gekregen of geaccepteerd zijn. Andere zaken zijn bewuste keuzes die je niet hoeft te verdedigen, omdat niet alles meer standaard is, zoals het bewust kiezen voor alleenstaande te zijn. Daarnaast is het feit dat ik ongewenst kinderloos ben, wel degelijk verwerkt, maar neemt niet weg dat ik géén kinderwens heb. Ik ben hier namelijk ook voor bij een psycholoog geweest, echter zijn we niet verder gekomen dan het intakegesprek, omdat al snel bleek dat ik de feiten al weer goed op een rijtje had zitten.

Iets wat ik heel fout vind aan het intakegesprek, is dat het intakegesprek vooral bestaat uit invullingen die gedaan worden door pleegzorg. Hierdoor ontstaat er geen objectief beeld of een persoon geschikt is als pleegouder, maar word dit ingevuld door pleegzorg zelf. Als iemand niet aan het beeld voldoet van pleegzorg, word je bestempeld als emotioneel instabiel. Echter gaat het erom in de ouderschap van pleegkinderen, dat je om weet te gaan met problemen en situaties. De enige manier om dit objectief te meten, is aan de hand van een psychologische test. Echter is in beide gevallen hier geen aandacht voor geweest, terwijl de testen die ik heb ingevuld bij de psycholoog, wel degelijk aangaven dat ik bovengemiddeld scoor op het gebied van omgaan met problemen. Echter is hier dus totaal geen aandacht naar en is het niet aan de hand van vaste richtlijnen dat ouders kunnen worden gekozen. Er kan enkel alleen op deze manier objectief worden waargenomen of iemand beschikt over de kennis, faciliteiten en vaardigheden om pleegouder te worden.

Het tweede wat ik ongelofelijk fout vind, is het feit dat je blijkbaar 5 jaar emotioneel stabiel moet zijn. In eerste instantie ken ik maar weinig mensen die in 5 jaar tijd niets mee maken wat iets doet met emoties. Daarnaast is het zo dat de huidige wetgeving daar dus niet op is aangepast. Je mag vanaf je 21e levensjaar pleegouder worden. Echter zou dit betekenen dat je vanaf je 16e emotioneel stabiel moet zijn. Ik kan me niet indenken dat iemand van 16 jaar, zich al dermate volwassen heeft ontwikkeld dat iemand geheel stabiel in het leven staat. De minimale leeftijd van 21 jaar zou dus geheel onrealistisch zijn en zal veel mensen doen teleurstellen die op jonge leeftijd pleegouder willen worden. Als je minimaal 5 jaar emotioneel stabiel zou moeten zijn, zou de leeftijd van minimaal 30 jaar meer op zijn plaats zijn.

Tenslotte vind ik het zeer, maar dan ook zeer onterecht dat alleenstaande vaders of mannen worden buitengesteld om pleegouder te worden. Het is niet zodanig letterlijk gezegd tijdens het gesprek, behalve dat mannen meer risico lopen op (valse) beschuldigingen van seksueel misbruik. Hierin werd specifiek mannen benoemd, die alleenstaand zijn. Hierbij word dus een veronderstelling gedaan waar geen cijfers van bekend zijn (kon ik niet vinden via Google). Daarnaast word daarmee de gehele mannen-groep opzij gezet. Daarnaast moet het me van het hart, dat ook al is een stel pleegouders, daar ook seksueel misbruik in kan plaatsvinden en kan ook een vrouw seksueel misbruik maken van een kind. Ik heb hier dus geen cijfers van, maar vind het ten zeerste bevooroordeeld dat mannen hierdoor minder snel als pleegouder kan worden opgenomen. In dergelijke gevallen zou ik eerder zeggen om of beter psychologische testen te doen of simpelweg in de wet te stellen dat enkel alleen stellen met een samenlevingscontract, verloving of getrouwde stellen pleegouder mogen worden.

Ik zou graag willen dat u kritisch kijkt naar de wetgeving rondom pleegouderschap. Daarnaast zal ik deze zaken openbaar aan de kaak stellen, met eventuele hulp van de traditionele media.

Met vriendelijke groet,

Romano Sandee

Deel dit: